พี่เสือเลื่อนดูแชตในโทรศัพท์ของฉันไปพร้อมกับหัวคิ้วที่ขมวดชนกัน บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด
“วันนี้ใจ๋โทรหาพี่เสือแต่ดาหรันเธอรับสายบอกว่าพี่เสืออาบน้ำอยู่เพราะเหงื่อออกเยอะ”
“……….” คนที่ขมวดคิ้วเป็นปมเงยขึ้นมามองฉันโดยไม่ได้พูดอะไร
“ทำอะไรกันหรอคะถึงได้เหงื่อออก”
“ไม่ต้องคิดแบบนั้นพี่ไม่ได้ทำอะไร” ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อหรอก ไม่รู้สิตอนนี้มันว่างเปล่า พอได้พูดออกไปแล้วมันโล่งหมดเลยและรู้สึกอยากจะพอ
แต่อีกมุมฉันก็เข้าใจพี่เสือเพราะดาหรันคือคนที่คุณน้าฝากให้ดูแลแถมแม่เธอยังนอนไม่ได้สติ แค่ไม่เข้าใจว่าคนที่เคยเจอผู้หญิงมาตั้งมากมายอย่างพี่เสือทำไมดูไม่ออก ว่าดาหรันมารยาแค่ไหน
“พูดอะไรหน่อยได้ไหม” หน้าจอโทรศัพท์ถูกปิดลง ร่างหนาขยับเข้าใกล้ๆ ก่อนจะโน้มศีรษะลงมาซบที่อกของฉัน
“พี่ขอโทษ ขอโทษที่โง่ แต่พี่ไม่เคยคิดอะไรกับดาหรันสาบานให้ตายเลยก็ได้”
“ใจ๋รู้ว่าไม่คิด แต่พี่เสือเปิดโอกาสให้เธอเข้า
