Talk - เสือ
สุดท้ายก็ต้องยอมไปส่งใจ๋ที่บ้านเพราะเธอเอาแต่ร้องไห้ รู้สึกผิดจนไม่กล้ารั้งเอาไว้ ยิ่งเหตุผลนั้นเป็นเพราะผมมันยิ่งแย่ ละอายใจจนไม่กล้าสู้หน้า
ทั้งที่สัญญาเอาไว้แล้วว่าจะไม่ทำให้เสียใจอีก แต่ก็ผิดคำพูดจนได้ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะเมินความรู้สึกใจ๋ ไม่รู้ว่าเธอคิดมากเรื่องดาหรันขนาดนั้น ผมคิดน้อยเกินไป
หลังจากได้อ่านแชตที่ดาหรันส่งให้ใจ๋กับเห็นการกระทำของเธอในวันนี้ผมถึงได้รู้ว่าตัวเองพลาดขนาดไหน
“หงุดหงิดทีไรชอบมาสนามแข่ง รอบนี้เป็นอะไรไหนว่าแฮปปี้ดี”
ตอนนี้ผมอยู่ที่สนามอยากจะขับรถระบายอารมณ์ หลังจากส่งใจ๋เสร็จก็โทรบอกให้ไอ้โซ่มันออกมาที่สนาม
“ใจ๋โกรธ”
“ไปทำอะไรให้โกรธ?”
“เรื่องดาหรัน”
พอได้ยินชื่อโซ่มันก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วส่ายหน้า “กูเคยเตือนมึงแล้ว”
“กูแค่สงสารไม่ได้คิดอะไร”
“แล้วเป็นยังไงความสงสารของมึงมัน ให้เดาดาหรันคงสร้างเรื่อง”
“อืม ร้ายจนกูเอือม ไทเกอร์มั
