@วันต่อมา
จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าประโยคสุดท้ายที่พี่เสือพูดเมื่อคืนคืออะไรเพราะเขาไม่ตอบแถมยังเดินหนีกลับบ้าน
“อาทิตย์หน้าพวกแจ็คสัน เอแม็ค โรร่าจะมาไทยแล้วนะ” จ๋ายเดินมาบอกฉันที่กำลังนั่งเหม่อ “จริงหรอ”
“เป็นอะไรไปใจ๋นั่งเหม่อแบบนี้พักใหญ่แล้วนะ”
“ปะ เปล่าๆ”
“มีอะไรคุยกับจ๋ายได้นะ เป็นห่วงรู้ไหม”
“อื้อ”
“อ๋อ โรร่าอยากไปเที่ยวทะเล อาทิตย์หน้ามหาวิทยาลัยหยุดสี่วันเราไปกันนะ”
“ได้สิ” ฉันพยักหน้าตอบ เพราะเอาแต่คิดมากก็เลยไม่อยากพูดอะไรเท่าไหร่
“ต้องชวนพี่เสือไหม?”
“ชวนทำไม”
“ก็…เผื่อใจ๋อยากให้ไปด้วยกัน”
“พี่เสือคงยุ่งๆ กับงานที่บริษัท อย่าไปรบกวนเขาเลย”
“นั่นสิคุณป้าเล่าว่าเรียนจบก็ทำงานที่บริษัทเลย คงเหนื่อยมากแน่ๆ ถ้าได้พักผ่อนคงจะดี”
“จ๋ายดูเป็นห่วงพี่เสือจัง”
“ก็ต้องห่วงสินั่นพี่ชายจ๋ายนะ ใจ๋ไม่คิดแบบนั้นหรอ”
“อื้อ”
ไม่รู้ทำไมวันนี้จ๋ายชวนคุยเยอะแยะไ
