จ๋ายเอาเสื้อผ้ามาให้แถมยังออกคำสั่งให้ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปขอโทษพี่เสือ
นี่มันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยนะ ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยเมาสภาพแบบนั้นให้พี่เสือเห็ยเลยสักครั้ง แถมนี่ยังเป็นการเจอกันครั้งแรกในรอบหกเดือนอีก ดันสร้างตำนานแบบไม่มีวันลืมเลย
“นานนะใจ๋”
“อือเสร็จแล้วๆ” ฉันมองจ๋ายที่เข้ามาตามเป็นครั้งที่สามแล้ว
หลังจากแต่งตัวเสร็จก็เดินตามแฝดตัวเองออกมาข้างนอกห้องก่อนสายตาจะมองเป็นพี่เสือนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ ฉันเม้มปากแน่นแค่คิดถึงสิ่งที่ตัวเองต่อว่าไปก่อนหน้าและสิ่งที่ทำไปเมื่อคืนมันก็น่าอายจนไม่กล้าสบตาแล้ว
“พี่เสือ…คือ….ใจ๋”
คนที่ถูกเรียกหันมามอง แต่อยากจะหยิกตัวเองแรงๆ สักทีที่เอาแต่พูดตะกุกตะกัก
“พี่เข้าใจ ใจ๋จะเข้าใจผิดมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร” ทำไมกันทั้งที่เรียกร้องมาตั้งนานแต่พอเอาเข้าจริงไม่คุ้นชินกับคำว่าพี่ที่ได้ยินกับหูในตอนนี้เลย
“ไม่โกรธเลยหรอคะ”
“อยากให้โกรธ
