ผมกัดกรามแน่นเพราะโมโหจนควบคุมตัวเองไม่ได้ หงุดหงิดที่เธอกล้าดีเอาชีวิตไปเสี่ยงกับไอ้เวรนั่น มันสำคัญขนาดนั้นเลยรึไง แค่คำขู่ก็ยอมเอาตังเองมาเสียงกับมัน หยามหน้ากันเกินไปจริงๆ
“รับปากมาเสือว่ามึงจะไม่ทำ”
“ทำอะไร?”
“อย่าเล่นลิ้น กูรู้ว่าตอนนี้มึงโกรธใจ๋ขนาดไหน”
“มันสมควรไหมโซ่ คู่หมั้นของกูแต่กำลังนั่งอยู่ในรถของคู่แข่ง หึ!! ขยันทำให้ขายหน้าชิบหาย”
“มึงเองก็ทำน้องขายหน้าเหมือนกัน”
“ก็เลยเอาคืนกูด้วยวิธีสิ้นคิดแบบนี้ ?”
ผมรู้ว่าตัวเองก็ไม่ได้ดีแต่การที่เธอเลือกท้าทายกันแบบนี้มันดูหยามเกินไปหน่อย
“มึงไม่กล้าทำหรอกเสือกูรู้”
“เลื่อนเวลาแข่งออกไปอีกครึ่งชั่วโมง กูให้เวลามึงไปเอาตัวใจ๋ลงมาจากรถมันซะ ถ้าเป็นห่วงมากก็ทำให้ได้”
“อืม กูจะพยายาม”
ผมรู้ว่าไอ้โซ่มันเป็นห่วงใจ๋จนบางครั้งก็แอบหมั่นไส้ที่มันเป็นห่วงเป็นใยจนออกนอกหน้า
“แล้วถ้ากูทำไม่ได้?” ก่อนจะเดินไปมันหันกลับมาถามผม
