แม้จะรู้ว่าคำพูดเหล่านั้นล้วนเป็นคำลวงแต่ฉันกลับหวั่นไหว มันห้ามตัวเองไม่ได้ พยายามข่มใจแล้วแต่ก็แพ้ ในตอนนี้พี่เสือทำเหมือนว่าเขาต้องการและหวงฉันมากที่สุด
“อย่าทำแบบวันนี้อีก”
“เสียหน้าหรอคะ” ฉันถามกลับทันควัน แต่พี่เสือพ่นลมหายใจแรงๆ ก่อนจะจับนิ้วฉันขึ้นเอาไปใส่ปากของตัวเองแล้วกัด “อื้อ~ ใจ๋เจ็บ”
ภายใต้ความมืดไม่รู้ว่าตอนนี้พี่เสือกำลังแสดงสีหน้าแบบไหน กำลังโกรธหรือกำลังมองด้วยสายตาโรคจิต
“จะเอาคำตอบแบบไหน” น้ำเสียงนั้นเอ่ยถามใกล้ๆ กับหูของฉัน ก่อนจะสะดุ้งเมื่อถูกเคี้ยวฟันงับมาที่หูเบาๅ พร้อมหายใจลด “จะให้ตอบว่าเสียหน้า…หรือหวงดี”
นี่ไงเขากำลังทำให้ฉันรู้สึกปั่นป่วนมวลท้องไปหมด ถ้อยคำเหล่านั้นชวนให้คิดไปต่างๆ นาๆ
“หยุดเล่นได้แล้ว จะทำให้ใจ๋หวั่นไหวไปถึงไหน” เพราะมันไม่ไหวแล้วฉันจึงบอกไปตรงๆ เพื่อให้พี่เสือพอใจว่าสิ่งที่เขาทำอยู่มันสำเร็จแล้ว จะได้เลิกเล่นกับใจคนอื่นสักที
“ท
