มาร์กาเร็ตพยายามย้ำกับตัวเองว่าเพื่อมารดา เพื่อบุพการีหล่อนถึงได้มาที่นี่ มาเหยียบคฤหาสน์ของอันโตนิโออีกครั้ง แต่เพียงแค่ได้สบประสานสายตากับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของอันโตนิโอเท่านั้น สิ่งที่พยายามท่องเอาไว้ในหัวกลับมลายหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้แต่เพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรงราวกับกลองถูกกระหน่ำตีเพียงเท่านั้น
ก็พ่อเจ้าประคุณหล่อลากไส้จนคนมองอย่างหล่อนแทบจะลืมหายใจทุกครั้งที่ได้ประสานสายตานี่ หล่อยิ่งกว่าเทพบุตรบนชั้นฟ้าเสียอีก
“นึกว่าจะพยศไม่ยอมมาเสียอีก”
หญิงสาวพยายามกล้ำกลืนความลุ่มหลงลงไปในอก จากนั้นก็เชิดหน้าและฝืนโต้ตอบออกไปทั้งๆ ที่หัวใจยังเต้นแรงระรัวไม่จาง
“ฉันมีสิทธิ์เลือกหรือคะ”
อันโตนิโอระบายยิ้มน้อยๆ พลางควักมือให้หล่อนเดินไปหาเขาที่นั่งอยู่บนขอบเตียง แต่หล่อนเชิดหน้าใส่ และไม่ยอมทำตาม
“ที่ฉันมาในวันนี้...”
หล่อนจ้องใบหน้าหล่อลากไส้ของเขานิ่งนาน แม้จะรักแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นให
