ช่วงหัวค่ำวันเดียวกัน
“พี่ยุยังไม่บอกแพรเลยนะว่าจะพาแพรไปไหนอะ” แพรวาหันไปถามพี่ชายที่กำลังขับรถอยู่ เพราะจู่ๆ เขาก็ขับรถออกนอกเส้นทางที่ไม่ใช่ทางกลับบ้านจึงทำให้เธอแปลกใจ พอถามอีกฝ่ายก็ยังไร้คำตอบอีกด้วย
“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
แพรวานั่งหน้าบูดเพราะไม่รู้จะถูกพาไปที่ไหน ตอนนี้เธออยากกลับบ้านอยากกลับไปกินข้าวเหมือนอย่างที่เคยทำทุกวันจะแย่อยู่แล้ว แถมวันนี้เจอเรื่องแย่ๆ มากอีกเธอไม่มีอารมณ์จะไปไหนเลย วันนี้ก็ทำงานเลิกจนค่ำด้วย
“พี่พายุจะพาแพรไปไหน ไม่บอกแพรจริงๆ เหรอ?” เธอหันไปออดอ้อนเขาอีกครั้ง และคิดว่าน้ำเสียงหวานๆ ของเธอนั้นจะช่วยทำให้เขาใจอ่อนยอมบอกได้ว่าจะพาไปไหน
“หึหึ พี่พาไปหาของกินไง พี่เห็นเราเครียดๆ ก็เลยจะพาไปหาของกินน่ะ ตรงตลาดที่เดิม เราจะได้สบายใจ”
“ทำไมไม่บอกล่ะคะ ปล่อยให้แพรสงสัยอยู่ตั้งนาน”
“ขอโทษครับ พี่ก็ไม่คิดว่าเราจะตกใจนี่”
“คราวหน้าบอกกันก่อนนะคะ”
“
