ครืด ครืด ครืด
หน้าจอโทรศัพท์มือถือสว่างวาบขณะที่แพรวากำลังนั่งกอดเข่าซึมอยู่ในห้องนอนมืดๆ ของตัวเอง เธอไม่ออกไปไหนเลยตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน ไม่ออกไปเจอใครแม้กระทั่งเจอหน้าพี่ชายเหมือนเช่นทุกวัน เอาแต่นั่งอยู่ในห้องมืดๆ คนเดียวจนกระทั่งมีคนโทรเข้ามือถือของเธอ
สายเรียกเข้า >>> เบอร์ที่ไม่ได้บันทึกชื่อ
แพรวาจับโทรศัพท์มือถือคว่ำหน้าจอลงกับเตียง เพราะเธอรู้ดีว่าเบอร์ที่โทรเข้ามานั้นเป็นเบอร์ของใคร พอเธอไม่สนใจก็ใช่ว่าคนที่โทรเข้ามาจะหยุดโทรหาเธอ โทรศัพท์มือถือของเธอยังคงส่งแสงสว่างวาบๆ พร้อมกับสั่นอืดๆ อยู่แบบนั้น จนเธอต้องหยิบขึ้นมาและกดรับสายเพราะรำคาญ
“มีอะไรอีก”
( ออกมาหาหน่อย )
“ไม่ไปค่ะ”
( จะมาดีๆ หรือจะให้ไปหาที่บ้าน )
“…..” พอได้ยินอย่างนั้นเธอก็ใจเต้นแรงมาก เพราะน้ำเสียงของเขามันจริงจังจนเธอคิดว่าถ้าเธอไม่ไปเจอเขาตามที่บอกเขาคงได้บุกมาหาเธอถึงที่บ้านแน่ๆ
( พี
