ครืด ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ที่ฉันใส่ไว้ในกระเป๋าดังขึ้น มันเป็นเบอร์แปลกที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ปกติฉันก็ไม่ค่อยจะบันทึกเบอร์โทรของใครเวลาเขาติดต่อมาซะด้วยสิ โทรศัพท์ฉันมีแต่เบอร์พี่พายุเท่านั้นแหละ
“ฮัลโหลสวัสดีค่ะ”
( ทำไรอยู่ครับ ไม่อ่านข้อความเลย )
“พี่ลี...อุ๊บ!” ฉันรีบเอามืออุดปากตัวเอง เพราะเกือบจะหลุดพูดออกไปแล้วว่าคนปลายสายเป็นใคร ฉันไม่คิดว่าพี่ลีวายจะโทรมาแบบนี้ คงเพราะฉันไม่ได้อ่านข้อความจริงๆ นั่นแหละ ก็โทรศัพท์มันอยู่ในกระเป๋าตอนนี้ก็กำลังจะกลับบ้านแล้วด้วยฉันก็เลยไม่ได้สนใจโทรศัพท์มือถือสักเท่าไร
( เลิกเรียนแล้วหรือยัง )
"เลิกแล้วค่ะกำลังจะกลับบ้านแล้ว"
( ให้พี่ไปรับไหม )
"ไม่เป็นอะไรค่ะแพรกลับเองได้ พี่โทรหาแพรมีอะไรหรือเปล่าคะ"
( พี่คิดถึงน่ะออกมาเจอหน่อยได้ไหม )
"อืม...เอาไว้แพรจะส่งข้อความไปบอกนะคะแค่นี้ก่อน"
( ครับ )
ฉันกดวางสายแล้วรีบขึ้นรถแท็ก
