บ้านหลังเล็กแถบชานเมืองถูกซื้อด้วยเงินเก็บส่วนหนึ่งของพสิกา ส่วนอีกครึ่งหนึ่งอลันให้ความช่วยเหลือ หญิงสาวบอกรถคันหรูให้จอดหน้าบ้าน
“จะไปทำธุระอะไรก็ไปเถอะ ใกล้เที่ยงแล้วคงหิวแย่”
เสียงหวานบอกอย่างใจดี บอดีการ์ดหนุ่มในชุดสีดำโค้งคำนับ เขาขับรถพาเธอจากท่าเรือเกาะเพชรตะวันมายังที่นี่ก็ใช้เวลาร่วมสามชั่วโมง
พสิกาเห็นใจ ชายหนุ่มร่างใหญ่คงหิวน่าดู
“แต่คุณอลันสั่งให้ผมดูคุณหนูไว้”
“นี่บ้านฉันนะจ๊ะ ไม่มีใครมาทำอะไรฉันได้หรอกวางใจเถอะ”
“แต่…”
“หรือเธออยากขัดคำสั่ง” พูดเสียงเฉียบทว่าไม่น่ากลัวอยู่ดี ใบหน้างามง้ำงอนั่นไม่ต่างอะไรจากลูกแมวตัวน้อยซึ่งกำลังแกล้งพองขนขู่ฟ่อๆ
“ก็ได้ครับคุณหนู”
เพียงไม่นานรถคันหรูก็เคลื่อนออกไป พสิการู้สึกกลับไปเป็นตัวเองอีกครั้งเมื่อไม่ต้องมีใครควบคุมเหมือนอยู่อเมริกา
ชีวิตน้องสาวมาเฟียไม่ง่าย ฝ่าทั้งคมมีดดงกระสุนมาตั้งเท่าไร หญิงสาวระบายลมหายใจแรงๆ ก่อนเปิดรั้ว
