เขาพาเธอมายังบ้านหลังงามซึ่งไม่คุ้นเคย พสิกาไม่เคยมาที่นี่ ยอมรับว่าแปลกใจไปชั่วขณะ จนเผลอลอบมองข้างกายราวกับต้องการสำรวจ
ณฟ้าเปิดรั้วเหล็กด้วยรีโมตประตู ชายหนุ่มชะลอรถก่อนดับเครื่องยนต์นิ่งสนิท
“ลงมาสิ” ครึ่งชั่วโมงกว่าจะสงบสติระงับอารมณ์พลุ่งพล่านภายในใจ
“…”
“อย่าดื้อ มีเรื่องจะคุยด้วย”
เมื่อเห็นร่างบอบบางยังไม่ขยับเขยื้อนตามคำสั่ง ก็เพิ่มเสียงเข้มอีกหนึ่งระลอก ณฟ้าใช้สายตาเข้มมองจนทุกอณูของผิวขาวสั่นสะท้าน เธอเม้มเรียวปากสีชมพูอ่อนซ่อนความรู้สึกไว้ภายใน
พสิกาเดินตามณฟ้าเข้าไปในตัวบ้านเงียบๆ ในเมื่อเขาอยากสะสางนักก็เชิญตามสบาย นัยน์ตาสีน้ำตาลมองแผ่นหลังกว้างอย่างอวดดี
“อยากคุยอะไรก็ว่ามาสิคะ ฉันมีเวลาไม่มาก ถ้าพี่อลันรู้...”
ปัง!
เสียงเตะเก้าอี้อย่างขัดใจดังลั่นฉับพลันเหมือนสั่งได้ เขาไม่รีรอให้หญิงสาวเอ่ยจบประโยค
“สนิทกับเขามากหรือไง” กัดฟันกรอดเอ่ยเสียงลอดไรฟัน ความอดทนต่ำลงเ
