แฟนเก่าคนเลว

จะถอดเอง หรือจะให้ฉันถอด

‘ใครค่ะ แล้วทำไมต้องพูดแบบนี้กับเราด้วย รู้จักกันหรอ’ ฉันพยายามหรี่ตามมองว่าใครกันที่มันพูดจาหยาบคายแบบนี้ แถมยังพ่นบุหรี่ใส่หน้าฉันอีก ทำไมฉันต้องสายตาสั้นด้วยเนี่ย เบลอชะมัด!

‘หึ! บอกเลิกไปไม่ถึงอาทิตย์ จำแฟนเก่าตัวไม่เองได้แล้วหรอ’ ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงยียวน

‘อ๋ออออออ แฟนเก่า เป็นแค่แฟนเก่าแล้วนายมีปัญหาอะไรกับการแต่งตัวของฉันไม่ทราบ’รักเอยพูดด้วยน้ำเสียงวีนๆกลับไป

‘แค่ฉันไม่เอาเธอ ต้องแต่งตัวบ้าบอคอแตกมาอ่อยผู้ชายถึงในผับ เสียใจจนเสียสติไปแล้วหรอ’

พูดพลางขบกรามแน่น ยังกะฉันไปเหยียบเท้าเขายังงั้นแหละ มันจะมาโกรธ จะมาวุ่นวายอะไรว่ะ ในเมื่อจบกันไปแล้ว

‘ฉันจะแต่งตัวยังงัย มันไปแต่งบนหัวนายรึงัย มายุ่งอะไรกันล่ะ’ รักเอยแหวใส่ พยายามจะหลีกคนตัวสูงเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อไปใส่คอนเทคเลนส์

แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมจบ จับมือฉันแล้วจะลากออกจากหน้าห้องน้ำให้ได้

‘อ่ะ ตฤน นายจะพาฉันไปไหนนนนน ปล่อยยยยย!! ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ ถ้าไม่ปล่อยฉันร้องกรี๊ดให้คนช่วยนะ’ เขาเป็นอะไรของเขา มาตอแยอะไรฉันอีก หรือว่า แผนการแปลงโฉมจะได้ผล เขาเสียดายฉันแบบที่ยัยน้ำหอมบอก หึ! ฉันไม่กลับไปง่ายๆหรอก แม้ฉันจะยังรู้สึกดีกับเขาอยู่ ฉันพยายามสะบัดมือแต่เขาล็อกแขนฉันไว้แน่นยังกะคีบหนีบเหล็ก เขาลากฉันขึ้นมาที่ห้อง VIP ชั้นสอง เมื่อเข้ามาให้ห้อง ก็เหวี่ยงฉันลงไปบนโซฟา ให้ตายเถอะ ฉันน่วมหมดแล้วทั้งตัว

‘ถอดชุดบ้านี้ออก ใส่แล้วทุเรศก็ยังจะใส่ ไม่มีใครเตือนเธอบ้างรึงัย’ เขาพูดพลางขบกรามแน่น ทั้งข้างบน ข้างล่าง มันแทบไม่ปิดอะไรเลย แล้วเหมือนจะรู้ว่าตัวเองมีเยอะ ขยันโชว์เหลือเกินแม่คุณ ตอนเย็นยังทำหน้าเศร้า น้ำตาคลออยู่อีก ผ่านไปไม่กี่ชม คุณเธอแต่งตัวยังกะจะหาผัวใหม่ให้ได้คืนนี้ เขาอยากควักลูกตาผู้ชายที่มองรักเอยเหลือเกิน ผู้ชายด้วยกันมันดูออก ว่ามันต้องการอะไร

‘แล้ว ทำไมนายมายุ่งอะไรกับฉัน นายไปควงคนอื่น ไปสนใจคนอื่น มาสนใจอะไรฉัน หรือเกินเสียดายขึ้นมา’ ฉันพูดยั่วโมโหอีกฝ่าย งงไปหมดการกระทำของเขา

‘จะถอดเอง หรือจะให้ฉันถอด ชุดนี้’ คนพูดย่างเท้าเข้ามาแบบเอาจริง

‘ดะ เดี๋ยววววว ฉันถอด ฉันก็แก้ผ้าน่ะซิ ฉันจะเอาชุดที่ไหนใส่’ เธอยังคงเถียง ปากที่เคลือบลิปสติกสีชมพูเล็กๆ ขยับมุบมิบๆไม่หยุด จนตฤนคิดว่า หรือเขาจะเอาปากปิดปากเธออีก ไหนจะแต่งหน้ามาอีก ลำพังไม่แต่งก็น่ารักบาดตาบาดใจ นี้แต่งแบบนี้ให้ตายเถอะ เขาหัวเสียชะมัด

‘บ้าไปแล้วรึงัย คนใส่ผ้าอยู่ดีๆ จะให้แก้ผ้า เป็นประสาทรึงัย ไอบ้า เอาแต่ใจ เป็นประสาท’ปากเล็กๆยังขมุบขมิบไม่เลิก ตฤนเปิดตู้เสื้อผ้าในห้อง VIP หยิบเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงบอลตัวเล็กโยนใส่ร่างบาง

‘ชุดของใคร ฉันไม่ใส่ ฉันจะใส่ชุดนี้ นายหลีกไปเลย ฉันจะออกไปหายัยหอม ป่านี้มันไปแจ้งความแล้วมั่ง มาเข้าห้องน้ำ หายไปเกือบครึ่งชั่วโมง’รักเอยลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกจากห้องแต่แขนแข็งแรงของเขารัดเธอให้ชนกับอกกว้างกลายเป็นว่าตอนนี้เธอโดนอีกคนกอดรัดอยู่ รักเอยพยายามจะเบี่ยงหนีออกจากอ้อมแขนแข็งแรง แต่อีกฝ่ายยิ่งรัดแน่นยิ่งกว่างูเหลือม ‘ถ้าเธอยังดื้อ ออกไปทั้งชุดนี้ แน่นอนว่าเธอไปได้ออกไปแน่ เลือกเอา จะเปลี่ยนเองหรือให้ฉันเปลี่ยนให้ รับรองว่าฉันไม่ใช่แค่เปลี่ยนชุดแน่’ ตฤนกระซิบข้างหูน้ำเสียงแตกพร่า ทำเอารักเอยขนลุก ใจหวิวๆ

‘ฉะ ฉัน ไม่ถอด ยังงัยก็ไม่ถอด ไม่ต้องมาขู่แล้วก็ปล่อยฉันได้แล้ว ปล่อยยยยย ปล่อยซิ๊ ไอบ้า’ ยิ่งฉันดิ้นเท่าไหร่ เหมือนแขนของตฤนจะรัดแน่นมากเท่านั้น จะตายแล้ว หายใจไม่ออก

เขาก้มมองยัยตัวแสบที่อยู่ในแขน ทำไมตอนคบกับเขาไม่เคยเห็นมุมนี้ของเจ้าหล่อนเลย รักเอยออกจะว่านอนสอนง่าย ไม่ดื้อแบบนี้เลย

‘ก็ดี เลือกเองนะ’ ตฤนพูดพร้อมผลักรักเอยลงบนเตียง แล้วรีบคร่อมทับร่างบางของสาวเจ้า

ริมฝีปากหน้าก้มลงปิดปากอีกฝ่ายที่ทำหน้าโวยวาย ได้ผลอีกฝ่ายได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอพยายามสะบัดหน้าหนี แต่มือแข็งแรงล็อกหน้าของรักเอยไว้ไม่ให้ขยับหนี ลิ้นเรียวสอดเข้าไปในปากเพื่อแลกเกี่ยวความหวานในปากของอีกฝ่าย นานเป็นหลายนาที ทั้งคู่ยืนจูบอยู่ จนฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลม มือของตฤน ขยับสอดเข้าไปในเสื้อปาดไหล่แล้วบีบเน้นตรงหน้าอกทำให้รักเอยรู้สึกตัวว่ามันกำลังเลื่อยลงไปตำ่กว่านั้น เธอเกิดอาการใจหวิวๆ เหมือนจะเป็นลม ตอนคบกัน แม้แต่มือเธอก็ไม่เคยจับกับเขา แต่นี้เรากำลังจูบกัน แล้วกำลังจะเกิดอะไรขึ้นต่อ เธอเอามือยันหน้าอกกว้างออก แม้อีกฝ่ายจะขยับตัวเพียงเล็กน้อย แต่ก็ถอนริมฝีปากหนาออกจากปากเรียวสวย รักเอยได้ทีพยายามสูดลมหายใจเข้าไปให้เต็มปอด ‘นายฉวยโอกาส ไม่รักฉัน บอกเลิกฉัน แล้วมาจูบฉันทำไม’ ร่างบางพูดพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้า

‘เลิกมาทำให้ฉันสับสนสักที ฉันพยายามตัดใจจากนาย ไม่สงสารฉันรึงัย ฉันไม่ใช่ดอกไม้ริมทาง คิดว่าฉันเคยรักแล้วจะทำอะไรก็ได้หรอ’ร่างสูงไม่ตอบ ได้แต่ส่งสายตาวาววับกลับมา นั่นซิ! เขาเป็นคนบอกเลิกเธอเอง แล้วมาตามตอแยเธอทำไม ‘นายมันก็แค่ หมาหวงก้าง ไม่รักก็ไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ แล้วนายก็ไม่มีสิทธิ์มาบงการอะไรฉัน ฉันจะทำอะไร กับใคร ที่ไหน จากนี้มันไม่เกี่ยวกับนาย เราเลิกกันแล้ว’ฉันพูดพลางปาดน้ำตา แล้วลุกขึ้นจากเตียง กระแทกไหล่อีกฝ่ายพร้อมวิ่งไปจากห้อง โดยที่ร่างสูงได้แต่มองตามไป

‘ยัยเอย แกหายไปไหนมาตั้งนาน ฉันจะไปตามแกที่ห้องน้ำแล้ว แล้วเป็นอะไรทำไมปากบวมเจ่อแบบนั้น’ น้ำหอมพูดอย่างเป็นห่วง หลังจากที่ชะเง้อมองเพื่อนกลับจากห้องน้ำอยู่นานมาก

‘ม่ะ ไม่มีอะไร แก ฉันทำคอนเทคเลนส์หล่นในห้องน้ำอ่ะ ยังไม่ได้ใส่เลย ขอแว่นคืนได้มั๊ย ฉันมองอะไรไม่เห็นเลย’ รักเอยพยายามที่จะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง น้ำหอมก็รีบหยิบแว่นให้เพื่อนเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายสายตาสั้นมาก ถ้าไม่ใส่แว่นก็จะมองอะไรไม่เห็นเลย ‘แก คืนนี้เรากลับก่อนมั๊ย ฉันรู้สึกไม่สบายยังงัยไม่รู้’ ร่างบางเอ่ยชวนน้ำหอมกลับ เพราะเธอรู้สึกไม่ค่อยดีหลังจากโดนอีกฝ่ายปล้นจูบมา แถมยังมีสายตาวาววับมองเธออยู่ตลอด จนเธอรู้สึกเสียวสันหลังยังงัยไม่รู้ ‘เออๆ ได้ กลับก็กลับ อดเช็คเรตติ้งเลยแก ถ้าแกอยู่ต่อ รับรองแกได้ผู้กลับแน่ นู้น โต๊ะนู้น มองแกตาเป็นมันเลย’น้ำหอมพูดพร้อมยกแก้วชนกลางอากาศกับอีกฝ่ายที่ยกมาให้เช่นกัน แล้วทั้งสองก็เดินออกมาจากผับ แล้วเรียกแท็กซี่กลับหอด้วยกัน แม้จะอยู่หอเดียวกันแต่คนละห้องเลยกลับพร้อมกันได้ ‘ตฤนค่ะ หายไปไหนตั้งนาน ฝนรออยู่ ฝนดื่มรอตฤนจนเริ่มจะมึนๆแล้วค่ะ’พูดพลางก็หันมาซบอกกับหน้าอกกว้าง แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มึนจริง แค่อยากอ้อนแต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร กลิ่นน้ำหอมราคาแพงออกจากตัวน้ำฝนแต่ไม่รู้ทำไมเขารู้สึกว่ามันฉุน ผิดกับกลิ่นหวานๆของอีกคนก่อนหน้านี้ บ้าจริง!! เขาไปคิดถึงแฟนเก่าทำไม เขาเป็นคนตัดสินใจจบความสัมพันธ์กับรักเอยเอง ทำไมจิตใจถึงไปวอกแวกถึงเธอได้ ทั้งๆที่มีร่างของสาวสวยอยู่ในอ้อมกอด และไม่ต้องคิดเลยว่าคืนนี้เขากับน้ำฝนจะไปจบลงที่ไหนถ้าไม่ใช่บนเตียง ซึ่งเป็นสิ่งที่รักเอยไม่สามารถให้เขาได้ ต่อให้คบกันมาถึง 8 เดือนแล้วก็ตาม