‘ฉันขอโทษนะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น เธอพอจะให้อภัยฉันได้มั๊ย’ ตฤนพูดขึ้น ตอนที่รักเอยพาลูกหลับบนที่นอนของคนเฝ้า
‘ฉันยอมรับว่าฉันกลัว กลัวกับการที่จะต้องกลับไปหานาย เพราะฉันไม่รู้ว่า นายจะหลอกลวงอะไรฉันอีกมั๊ย หรือมีอะไรที่ฉันยังไม่รู้อีก’ เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
‘ตอนที่นายบอกเลิกฉัน ตอนที่รู้ว่านายมีคู่หมั้น หรือตอนนี้นายใช้กำลังข่มเหงฉัน โลกของฉันมันแตกสลายลงต่อหน้าต่อตา มันเป็นความเจ็บที่ไม่มีอะไรจะบรรยายได้’ สายตาของรักเอยเต็มไปความเจ็บปวด
‘ความสัมพันธ์สำหรับนายและฉัน มันไม่เคยมีอะไรชัดเจนเลย ถ้านายอยากเป็นพ่อของลูก นายได้สิทธิ์เต็มที่ แต่ถ้าความสัมพันธ์ของเราสองคน ฉันบอกตรงๆ ฉันยังไม่มั่นใจ’
‘ฉันรักเธอ!’ ร่างพูดแบบแผ่วเบา แต่หนักแน่น
ร่างบางได้ยินคำนั้น ถึงกับนิ่งเงียบไป คำที่เธออยากได้ยินจากเขาที่สุด
‘ฉันผ่านความตายมาแล้ว และฉันก็ไม่อยากให้ชีวิตที่เหลือต้องเสียเวลากับอะไรอี
