“แม่!” น้ำมนต์ดันตัวลุกจากที่นอนแล้ววิ่งไปกอดแม่เธอแนบแน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้นด้วยความคิดถึง ตอนนี้เธอรู้ว่าเป็นเพียงฝันที่ทำให้มีความสุขแค่ชั่วคราวเท่านั้น แต่เธอก็ดีใจที่อย่างน้อย ภาพที่เธอเห็นมันก็สามารถปลอบประโลมความรู้สึกของเธอที่เสียไปได้
“คนเก่งของแม่ไม่ร้องนะ” สุ้มเสียงหวานของคนเป็นแม่ดังขึ้นข้างหู ขณะที่เรียวแขนนั้นโอบกอบเธอไม่คลาย น้ำมนต์เมื่อได้ยินเสียงมะลิแม่ของเธอก็ยิ่งร้องออกมาหนักกว่าเดิมเพราะคิดถึงคนเป็นแม่สุดหัวใจ ทั้งสองนั่งกอดกันกลม มือหยาบกร้านยกขึ้นลูบศีรษะเล็กไปพลาง ๆ ก่อนที่มะลิจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“น้ำมนต์อยากเข้าไปในบ้านหลังนั้นไหมลูก?” ร่างเล็กยืนคิดไม่ตก แม้จะอยากรู้ไม่น้อยทว่าภายในใจก็นึกกลัว แต่เพราะความอยากรู้มันมีมากกว่าสิ่งอื่นใด ข้างในนั้นมีอะไร เกี่ยวข้องกับเธอหรือเปล่า ทำไมเธอถึงต้องฝันแบบนั้นซ้ำ ๆ คิดได้ดังน
