ตอนที่ 34 : กลิ่นน้ำหอม
“เมล์คิดน้อยเกินไปอาจเพราะสติยังกลับมาไม่เต็มร้อย งั้นคืนนี้โรมันอยู่กับเมล์จนกว่าเมล์จะหลับได้ไหม เมล์นอนคนเดียวไม่ได้มันระแวง แล้วพรุ่งนี้เช้าโรมันค่อยไปส่งเมล์ที่บ้าน คงกลับไปนอนที่บ้านสักพัก”
“อืม” หลังจากคิดอยู่สักพัก จ้องมองดวงตากลมโตคู่นั้นอยู่หลายนาที ทำให้โรมันตัดสินใจตอบรับเบาๆ แค่รอเธอหลับเขาก็จะกลับเลย ไม่คิดจะอยู่กับเธอยันเช้า
หญิงสาวโผลเข้ากอดเอวแกร่งไว้แน่นและซบอกแกร่งเพื่อไม่ให้เขาหายไปไหน
แผ่นหลังแกร่งเอนกายพิงกับโซฟาโดยที่ไม่ได้พูดอะไรปล่อยให้เธอโอบกอดเขาอยู่แบบนั้น ไม่ได้มีปฏิกิริยารังเกียจ แต่รู้ว่าสิ่งที่รถเมล์ทำมันเกินคำว่าเพื่อน แค่เห็นว่าเธอเจอเรื่องไม่ดีมาเลยไม่ได้ว่าอะไร
ใบหน้าสวยเงยมองใบหน้าคมคายและส่งสายตาหวานให้ในจังหวะที่เขามองลงมาพอดี
“โรมันรู้ใช่ไหมคะว่าเมล์คิดกับโรมันเกินคำว่าเพื่อนสนิทไปแล้ว” น้ำเสียงอ้อแอ้ยั่วสวาทส่งตรงไปยัง
