หลายปีต่อมา...
“กินข้าวหน่วยนะคะ” พี่เจ้าคุณพูดขึ้นพร้อมกับตักข้าวมาจ่อที่ปากของฉัน
“ไม่เอา มีนไม่หิว” ฉันหันหน้าหนีด้วยความเบื่อ ไม่รู้สิฉันไม่อยากกินข้าว แต่ฉันอยากกินทุกอย่าง ซึ่งพี่เจ้าคุณไม่เข้าใจ เอะอะก็ให้กินข้าวกินข้าว
“แต่มีนพึ่งกินไปแค่สองคำเองนะ” พี่เจ้าคุณพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง ใช่ฉันรู้แต่ฉันไม่อยากกินข้าวไง
“ก็มีนอิ่มแล้ว” อยากจะฝืนยัดต่อแต่มันไม่ไหวแล้วไง มันอิ่มไม่อยากกิน
“อีกสักสองคำได้ไหม พี่ขอนะ” พี่เจ้าคุณส่งสายตาขอร้องปนอ้อนวอนออกมา
“หือ คำเดียวได้ไหม” ฉันต่อรองออกไป ขืนยัดต่อสองคำมีหวังได้อ้วกออกมาแน่
“เห้อ คำเดียวก็คำเดียวครับ” พี่เจ้าคุณยอมอย่างเลี่ยงไม่ได้ ฉันจำต้องยื่นหน้าไปรับข้าวอีกคำสุดท้ายของมื้อนี้
“ทีนี้กินมะม่วงได้หรือยังคะ” ฉันถามออกไปทันทีหลังจากกลืนข้าวเสร็จ ก็ฉันบอกแล้วว่าฉันอยากกินทุกอย่างที่ร่างกายเรียกร้อง ยกเว้นข้าว
“ทำไมดื้อแบบนี้นะ
