เจ้าคุณ
“เดี๋ยวชาไปทำอาหารก่อนนะ” พอกลับมาถึงห้องในช่วงบ่ายๆเกือบเย็น ณิชาก็พูดขึ้น
“อืม เดี๋ยวคุณไปดูน้องก่อน” ผมบอกณิชาไปก่อนจะเดินตรงไปยังห้องของมีน เพราะกลับมาไม่เห็นเธอนั่งอยู่ข้างนอกคิดว่าน่าจะอยู่ในห้องนั่นแหละ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผมเคาะประตูห้องมีนเพื่อส่งสัญญาณให้รู้ว่าผมกำลังเรียกเธอ
“มีน เปิดประตู” ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ติดแข็งหน่อยเพราะยังโกรธมีนอยู่
“.....” ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา และแน่นอนว่าผมคิดไว้แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้ ผมเลยต้องไขห้องของมีนก่อนจะเปิดเข้าไป แต่ก็ไม่เห็นมีนอยู่ในห้อง
“แล้วจะล๊อกห้องทำไม” ไม่อยู่ห้องปกติก็ไม่เคยล๊อกห้องนี่แล้วทำไมครั้งนี้ต้องล๊อก แต่เดี๋ยวนะ
ทำไมผมรู้สึกว่าห้องมีนโล่งๆ โต๊ะทำงานที่เคยมีหนังสือวางอยู่กลับไม่มี โน๊ตบุ๊กบนโต๊ะก็ไม่มี ชั้นหัวเตียงที่มีรูปมีนกลับไม่มีเหลือเพียงรูปคู่ของผมกับมีนที่วางอยู่เท่านั้น ไม่รู้เพราะอะไรจิตใต้สำนึกของผม
