ร้ายเริ่มรัก

ลูกใคร

ปิ่นปัก...

สองปีต่อมา....

หลังจากที่ฉันย้ายออกมาจากคอนโดของพี่ทิศเหนือนับดาวฉันก็พาน้องปันปันมาอยู่ที่จังหวัดเล็กๆจังหวัดนึงซึ่งก็ยังอยู่ทางภาคเหนือเหมือนเดิม สาเหตุที่ฉันย้ายจากจังหวัดเชียงใหม่มาอยู่ที่นี่เพราะฉันอยากเริ่มต้นใหม่อยากมีชีวิตใหม่สองคนแม่ลูก ตอนนั้นเงินติดตัวของฉันยังพอมีอยู่บ้างฉันก็เลยหาเช่าบ้านอยู่ ตอนแรกฉันคิดว่าจะเช่าหอพักห้องเล็กๆอยู่แต่พอคิดถึงลูกที่ต้องอยู่แต่ในห้องไม่มีพื้นที่วิ่งเล่นฉันก็อดสงสารลูกไม่ได้เพราะตอนที่อยู่คอนโดพี่ทิศเหนือห้องมันกว้างมากลูกสามารถวิ่งเล่นได้สบายเพราะแบบนี้ฉันก็เลยตัดสินใจเช่าบ้านอยู่แทนเพื่อที่ลูกจะได้มีพื้นที่วิ่งเล่น โชคดีที่จังหวัดนี้ค่าครองชีพไม่สูงมาก ช่วงแรกตอนที่ลูกยังเล็กฉันไม่สามารถไปทำงานที่ไหนได้เพราะไม่มีใครดูลูกฉันก็เลยรับจ้างร้อยดอกมะลิอยู่ที่บ้านแทนซึ่งก็นั่งทำทั้งวันตั้งแต่เช้ามืดกว่าจะได้เงินสามร้อยบาทถามว่ามันพอไหมในตอนนั้นมันก็พอเพราะฉันไม่ได้มีใช้จ่ายอะไรมากน้ำไฟก็ใช้อย่างประหยัดกับข้าวก็ทำกินเองทุกมื้อจะมีก็แต่ขนมที่ลูกอยากกินกับของเล่นที่ลูกอยากได้เท่านั้นซึ่งฉันก็ไม่ได้ซื้อบ่อย

ตอนนี้น้องปันปันอายุสามขวบกว่าแล้วเทอมหน้าก็ต้องเข้าโรงเรียน ฉันคงต้องหางานทำเพื่อเป็นรายได้หลักเพราะลำพังแค่ค่าร้อยพวงมาลัยดอกมะลิคงไม่พอแน่ๆ อันที่จริงเงินที่พี่ทิศเหนือให้มาในตอนนั้นมันก็มากพอที่จะทำให้ฉันกับลูกอยู่กันได้แบบไม่ต้องลำบากแต่ฉันก็ไม่อยากเบิกออกมาใช้ ฉันคิดว่าถ้าในอนาคตได้ฉันทำงานมีเงินเก็บมากพอฉันก็จะเอาเงินจำนวนนั้นไปคืนพี่เขา

ตุ่บ ตุ่บ ตุ่บ เสียงวิ่ง

"แม่ขาาาน้องตื่นแล้วค่าาา" ลูกสาวตัวน้อยวิ่งออกมาจากห้องนอนหลังจากที่นอนกลางวันจนอิ่มแล้วซึ่งฉันก็ร้อยพวงมาลัยเสร็จพอดี

"คนเก่งของแม่ตื่นแล้วเหรอคะมาช่วยแม่นับพวงมาลัยหน่อยค่าเดี๋ยวเราจะได้เอาไปส่งให้คุณยายที่ตลาด"

"ได้ค่าาาา" รับคำเสร็จเด็กหญิงตัวน้อยก็ช่วยฉันนับพวงมาลัยลงตะกร้า

"หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า" ฉันนั่งมองหน้าลูกที่กำลังขะมักเขม้นนับพวงมาลัยอย่างตั้งอกตั้งใจจนฉันอดยิ้มไม่ได้ถึงแกจะอายุแค่สามขวบแต่แกก็ไม่เคยดื้อหรือซนเลยจะมีงอแงบ้างตามประสาเด็กเท่านั้น

"เก่งมากเลยค่ะขอบคุณนะคะลูก^^"

หลังจากจัดการนับพวงมาลัยเสร็จสรรพฉันก็พาลูกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะไปตลาด

"แม่ขาวันนี้น้องอยากกินไอติมใส่ขนมปังแม่ซื้อให้น้องได้มั้ยค๊าาา" ไอติมใส่ขนมปังเป็นอะไรที่แกชอบมากแต่ฉันก็ไม่ได้ให้แกกินเยอะเพราะแกจะไม่กินข้าว ถึงฉันจะมีเงินไม่มากแต่ฉันก็ไม่เคยให้ลูกอดลูกอยากกินอะไรฉันก็จะซื้อให้แกกินตลอด ฉันอดได้แต่ลูกฉันต้องได้กินฉันไม่อยากให้ลูกลำบากอดมื้อกินมื้อ

"ได้ค่ะ แต่น้องห้ามกินเยอะนะคะเพราะมันหวานเดี๋ยวฟันผุเข้าใจใช่มั้ยคะ"

"เข้าใจค่าแม่^^"

ฉันเดินจูงมือลูกมาถึงตลาดใกล้บ้านเพื่อนำพวงมาลัยดอกมะลิที่ร้อยมาส่งให้คุณป้าเจ้าของร้าน พอได้เงินฉันก็พาลูกมาซื้อไอติมของโปรดของแก ในขณะที่ฉันกำลังยืนรอไอติมกับลูกอยู่นั้นจู่ๆก็มีคนเรียกชื่อฉัน

"หนูปิ่น!!!"

"คุณลุงทนาย!!!!" ฉันรู้สึกตกใจไม่น้อยที่เจอคุณลุงทนายที่นี่

"หนูปิ่นย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอลูก"

"เอ่อ ใช่ค่ะ"

"ใครเหรอค๊าแม่" น้องปันปันถามฉันด้วยความสงสัยเพราะแกไม่คุ้นหน้าคุณลุงทนายและปกติก็ไม่ค่อยมีใครเข้ามาทักฉัน

"เด็กคนนี้คือลูกของหนูเหรอ"

"ใช่ค่ะลูกของปิ่นเอง น้องปันปันไหว้คุณตาสิคะลูก" ฉันก้มตัวลงแล้วบอกลูกสาวตัวน้อยให้ไหว้คุณลุงทนาย ซึ่งฉันหวังว่าท่านคงไม่ถามถึงพ่อของลูก

"สวัสดีค่าคุณตา" น้องปันปันไหว้คุณลุงทนายอย่างนอบน้อม

"สวัสดีครับหนูน้อย ว่าแต่ทำไมลุงถึงคุ้นหน้าแกจังเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน" คุณลุงทนายทำท่าครุ่นคิด จะไม่ให้ท่านคุ้นหน้าได้ยังไงในเมื่อลูกสาวของฉันถอดแบบคนใจร้ายคนนั้นมาทั้งหมดไม่ว่าจะตา ปาก จมูก หรือแม้แต่คิ้วได้พ่อมาหมดจนบางครั้งฉันก็แอบน้อยใจว่าทำไมลูกถึงไม่เหมือนฉันเลยสักนิด

"ลุงนึกออกแล้วหน้าตาแกเหมือนคุณนนท์ตอนเป็นเด็กเลยหรือว่า..."

"เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วปิ่นขอตัวพาลูกกลับบ้านก่อนนะคะนี่ก็เย็นมากแล้วสวัสดีค่ะ" ฉันรีบยกมือไหว้ลาคุณลุงทนายแล้วอุ้มลูกเดินออกจากก่อนที่ท่านจะถามอะไรฉันมากไปกว่านี้

"แม่ขาน้องยังไม่ได้ไอติมเลยค่า"

"เดี๋ยวเราค่อยมาซื้อวันหลังนะคะ"

"ก็ได้ค่า แม่ขาน้องหิวข้าวแล้วค่า"

"ได้ค่ะเดี๋ยวเรารีบกลับบ้านไปทำกับข้าวกันนะคะ" ฉันพูดไปเดินไปตอนนี้ฉันอยากให้ตัวเองถึงบ้านโดยเร็วที่สุด ระหว่างที่เดินออกมาจากตลาดฉันก็คอยหันไปมองข้างหลังอยู่ตลอดเวลาด้วยความหวาดระแวงฉันกลัวคุณลุงทนายจะตามมาและถามหาความจริงเกี่ยวกับลูกของฉัน

พอมาถึงบ้านฉันก็รีบปิดประตูรั้วทันทีแล้วอุ้มลูกเข้าบ้าน ฉันภาวนาว่าจะไม่มีใครรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ ถามว่าทำไมฉันถึงกลัว เพราะหลายคืนก่อนฉันฝันร้ายฉันฝันว่าเขาคนนั้นมาเอาลูกของฉันไปแม้ว่าฉันจะขอร้องอ้อนวอนให้เขาคืนลูกมาให้ฉันแต่เขาก็ไม่ยอมคืนซ้ำร้ายเขายังพาลูกฉันไปอยู่ต่างประเทศอีก ในฝันฉันร้องไห้แทบขาดใจพอตื่นขึ้นมาแล้วเห็นว่าลูกยังนอนอยู่ข้างๆฉันก็รู้สึกโล่งใจที่มันเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น

หนึ่งเดือนต่อมา....

ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะได้งานเร็วขนาดนี้หลังจากที่ฉันกรอกใบสมัครงานไปไม่นานซึ่งงานที่ได้เป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อซึ่งเงินเดือนก็เยอะพอสมควรถ้าเทียบกับวุฒิมอหกที่ฉันมี ตอนแรกทางร้านแจ้งฉันว่าจะเริ่มงานได้ในอีกสองเดือนข้างหน้าแต่ไปๆมาๆทางร้านต้องการให้ฉันไปเริ่มงานได้เลยเพราะพนักงานที่เคยทำได้ลาออกกะทันหันฉันก็เลยไม่อยากเสียโอกาสนั้นไป แต่มันติดปัญหาตรงที่โรงเรียนของลูกจะเปิดเทอมเดือนหน้าฉันก็เลยจำเป็นต้องพาลูกไปฝากเลี้ยงกับสถานรับเลี้ยงเด็กก่อนวัยเรียนใกล้บ้านซึ่งคนในละแวกนั้นก็เอาลูกไปฝากเลี้ยงกันเยอะ

"ฝากลูกสาวด้วยนะคะคุณครู" ฉันบอกกับคุณครูเจ้าของสถานรับเลี้ยงเด็กซึ่งก่อนที่ฉันจะพาลูกมาให้แกเลี้ยงฉันก็พาลูกมาเล่นกับเด็กๆที่นี่ซึ่งลูกสาวของฉันก็เข้ากับคนอื่นๆได้ดี

"แม่ไปทำงานก่อนนะคะตอนเย็นแม่มารับนะคะ" ฉันบอกกับลูกสาวตัวน้อยที่ยืนตาแดงราวกับจะร้องไห้

"ฮึก ฮึก ฮึก" ลูกสะอื้นไห้ก่อนจะโผเข้ากอดฉันแน่นฉันอดสงสารลูกไม่ได้เพราะตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยห่างกันเลยแม้แต่วันเดียว

"ไม่ร้องนะคะคนเก่ง ตอนเย็นแม่จะรีบมารับแม่จะพาไปกินไอติมขนมปังนะคะ^^"

"ฮึก ฮึก ค่าา ฮึก ฮึก แม่รีบมารับน้องเร็วๆนะค๊าา"

"ค่ะ แม่สัญญา^^" จากนั้นแกก็เดินตามคุณครูเข้าไปในห้องเรียน ฉันยืนมองลูกจนลับตาก่อนจะเดินไปทำงาน

ชานนท์....

"คุณนนท์พอมีเวลาว่างคุยกับลุงสักครู่ไหมครับ"

"ครับ"

"คือเมื่อเดือนก่อนผมเจอหนูปิ่นกับเด็กผู้หญิงคนนึงอายุน่าจะประมาณสามขวบได้หน้าตาแกเหมือน..เอ่อ เหมือน"

"เหมือนผม??"

"เอ่อ ครับเหมือนมากจริงๆ"

"แล้วไงครับ"

"ลุงแค่อยากจะถามว่าเด็กน้อยคนนั้นเป็นลูกคุณนนท์ใช่หรือเปล่า เพราะถ้าใช่ผมอยากให้คุณนนท์มาดูแกหน่อยถือว่าผมขอร้อง"

"ทำไมผมต้องไปดู"

"ถ้าคุณนนท์มาเห็นแกคุณนนท์จะเข้าใจครับ ตอนนี้ลุงพูดอะไรคุณนนท์ก็คงไม่เชื่อ"

"หมายความว่าไง"

"ถ้าคุณนนท์ยังพอมีความเมตตาสงสารเด็กคนนี้อยู่บ้างผมก็อยากให้คุณนนท์มาดูด้วยตาของคุณนนท์เอง"

พ่อลูกจะได้เจอกันมั้ยมาลุ้นกันตอนหน้าน๊าาาา