ถึงเวลา
1951 คำ
ชานนท์....
สวัสดีสาวน้อยของพี่นับดาว ขอให้หนูเติบโตเป็นเด็กดีของแม่ปิ่นนะคะน้องปันปันคือชื่อเล่นของหนูนะชื่อนี้พี่เป็นคนตั้งให้หนูน๊า ปล.ใจจริงต้องแทนตัวเองว่าป้าแต่พี่ไม่อยากแก่ อิอิ
นั่นคือข้อความในโพสต์ที่นับดาวโพสพร้อมกับรูปถ่ายเด็กน้อยแรกคลอด ไม่ต้องเดาผมก็รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกใคร
"นนท์มีคนมาหา" ผมปิดหน้าจอมือถือแล้วหันไปถามซอลลี่
"ใคร??"
"เค้าบอกเป็นเพื่อนนายอ่ะ" ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเพราะผมไม่รู้เลยว่าใครมาหาผมถึงที่นี่
"ไอ้นนท์!!!"
"หวัดดีเพื่อน^^"
"ไอ้หมี ไอ้ทิว??" ผมงงๆอยู่ว่าพวกมันจู่ๆทำไมมาหาผมถึงที่นี่โดยไม่บอก
"เออพวกกูเองเป็นไงเซอร์ไพร์สมั้ยล่ะมึง5555"
"อืม"
"มึงไม่แสดงอาการดีใจหน่อยเหรอวะที่พวกกูมาหามึงถึงนี่นั่งเครื่องมาไม่ใช่ใกล้ๆนะเว้ย"
"แล้วพวกมึงมาหากูทำไม"
"เห้ยมึงอย่าพูดแบบนี้ดิวะ พวกกูยังรู้สึกผิดกับมึงอยู่เลย"
"พวกกูขอโทษนะเว้ยที่ตอนนั้นทำอะไรไม่ปรึกษามึงก่อน"
"ช่างมันเหอะ"
"ช่างไม่ได้ดิถ้าไม่ใช่เพราะพวกกูสองคนมึงก็คงไม่ลาออกจากมหาลัยแล้วระเห็จตัวเองกลับมาอยู่อังกฤษนี่"
"กูมาของกูเองไม่เกี่ยวกับพวกมึง"
"จะไม่เกี่ยวได้ไงก็ถ้าคืนนั้นพวกกูไม่แอบวางยาผู้หญิงคนนั้นมึงก็คงไม่ต้องมาอยู่ที่นี่"
"กูเคยบอกให้พวกมึงเลิกพูดเรื่องนี้ไง"
"มึงจะไม่หายโกรธพวกกูก็ได้นะพวกกูรู้ว่าผิด พวกกูแค่อยากให้มึงสมหวังกับคนที่มึงชอบก็แค่นั้น"
"ถ้าพวกกูรู้ว่าผู้หญิงที่มึงชอบมีแฟนอยู่แล้วพวกกูคงไม่กล้าทำ" พวกมันสองคนก้มหน้าสารภาพความผิดกับผมซึ่งผมยอมรับว่าตอนนั้นผมโกรธพวกมันมากที่ทำอะไรไม่คิด แต่ตอนนี้ผมเลิกโกรธพวกมันแล้วล่ะโกรธไปก็เท่านั้น เพราะตอนนี้ดูเหมือนนับดาวจะมีความสุขกับคนที่เธอรักนั่นก็คือไอ้ทิศเหนือและกำลังจะมีลูกด้วยกันอีก ผมหวังว่าไอ้ทิศเหนือจะไม่ทำให้นับดาวเสียใจเหมือนที่ผ่านมา
"พวกมึงมาหากูเพื่อจะพูดแค่นี้อ่อ"
"เปล่า กูมีเรื่องมากกว่านั้น"
"เรื่อง??"
"เมื่อหลายเดือนก่อนกูไปเจอน้องสาวมึง"
"กูไม่เคยมีน้องสาว"
"เออๆไม่มีก็ไม่มี คือตอนนั้นกูพาแม่กูไปตรวจสุขภาพประจำปีโรงพยาบาลกูเจอปิ่น"
"แล้วไง"
"ก็ไม่แล้วไง แต่ปิ่นท้องโตมากเลยว่ะเหมือนจะไปฝากท้องนะแต่ไม่ได้ไปคนเดียวปิ่นไปกับ...นับดาวมึงรู้ป่ะว่ากูแม่งหลบหน้าแทบไม่ทันกลัวยัยนั่นจำหน้ากูได้แล้วโวยวายใส่กูที่ไปวางยา ว่าแต่น้องสาวเอ่อว่าแต่ปิ่นท้องกับใครวะมีงรู้ป่ะ"
"..........." ผมไม่ตอบพวกมัน
"เด็กเรียบร้อยน่ารักนิสัยดีแบบนั้นทำไมถึงท้องตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ กูสงสัยแค่นี้แล่ะ"
"นนท์ลี่ทำอาหารเย็นให้เสร็จแล้วนะ ลี่ทำเผื่อเพื่อนของนนท์ด้วยทานให้อร่อยล่ะ นี่ก็จะค่ำแล้วลี่กับก่อนนะเดี๋ยวแม่กับแด๊ดจะเป็นห่วง" ก่อนที่พวกมันสองคนจะถามผมมากกว่านี้ซอลลี่ก็เดินเข้ามาพอดี
"อื้มมม" พอคล้อยหลังซอลลี่พวกมันสองคนก็รุมถามผมยกใหญ่
"ใครวะแฟนมึงอ่อไอ้นนท์"
"เพื่อน"
"เพื่อนห่าไรมาทำอาหารให้กินถึงห้อง"
"กูบอกเพื่อนก็คือเพื่อนไม่มีอะไรมากกว่านั้น"
"ถ้ากูจีบมึงจะว่าไรป่ะ กูรู้สึกตกหลุมรักตั้งแต่สบตากันครั้งแรกตอนเธอเปิดประตูให้ รักแรกพบของกูแน่ๆเลยว่ะไอ้นนท์ไอ้หมี" ผมมองหน้าไอ้ทิวที่ทำหน้าเพ้อฝันอย่างเอือมระอาเพราะเรื่องผู้หญิงมันก็ใช่ย่อยผมรู้จักมันดีมันตกหลุมรักผู้หญิงทุกคนที่หน้าตาดี
"มึงคิดว่าจีบติดก็เอาดิแต่กูบอกไว้ก่อนว่าพ่อของซอลลี่ไม่ธรรมดามีอิทธิพลมากถ้ามึงอยากจีบก็ลองดูแต่กูไม่รับรองความปลอดภัย" ผมเตือนไอ้ทิวด้วยความเป็นห่วงเพราะผมรู้ดีว่าพ่อของซอลี่หวงซอลลี่มากแค่ไหนเพราะเธอเป็นลูกคนเดียว
"มึงขู่กูขนาดนี้ใครจะกล้าวะ มึงก็รู้ว่ากูไม่เคยจริงจังกับใคร"
"งั้นมึงก็เลิกคิด"
"เออๆ ว่าแต่มึงจะกลับไทยเมื่อไหร่หรือจะอยู่ที่นี่ถาวรเลยวะ"
"ไม่รู้"
"มึงอย่าลืมนะว่ามึงมีบริษัทของพ่อมึงที่ต้องดูแล ไหนจะเรื่องแม่ของมึงอีกที่มึงกำลังตามหา" ผมไม่เคยลืมเรื่องของแม่ทุกวันนี้ผมก็ยังให้นักสืบช่วยตามหาท่านอยู่แต่หาเท่าไหร่ก็ยังไม่เจอสักที ส่วนบริษัทของพ่ออันที่จริงผมไม่ได้อยากเข้าไปดูแลจัดการบริหารหรอกอยากขายทิ้งไปซะให้รู้แล้วรู้รอดเพราะทุกครั้งที่ผมนึกถึงพ่อผมก็อดคิดถึงแม่ไม่ได้ แต่ลุงทนายก็คะยั้นคะยอให้ผมเก็บบริษัทเอาไว้เพราะมันทำรายได้มหาศาล ลุงทนายบอกว่าถ้าผมยังไม่พร้อมเข้ามาดูแลท่านจะช่วยเข้ามาช่วยดูแลให้ก่อนจนกว่าผมจะเรียนจบแล้วกลับไปบริหารซึ่งผมก็ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธเพราะตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับชีวิต
หนึ่งปีผ่านไป
ปิ่นปัก....
วันนี้เป็นวันเกิดครบหนึ่งขวบของน้องปันปันลูกสาวตัวน้อยของฉัน ซึ่งพี่ทิศเหนือกับพี่นับดาวมาช่วยจัดงานเล็กๆให้ฉันเกรงใจพี่เขาทั้งสองคนมากเพราะตอนนี้พวกเขาก็มีน้องสายฟ้าลูกชายที่ต้องดูแล
"ขอบคุณนะคะที่จัดงานวันเกิดให้แก" ฉันกล่าวขอบคุณพี่ทิศเหนือกับพี่นับดาวและฉันก็มีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกกับพวกพี่เขาเพราะมันถึงเวลาแล้ว
"ไม่เป็นไรลูกของปิ่นก็เหมือนลูกของพวกเราเหมือนกัน^^"
"เอ่อพี่ดาวพี่เหนือคะ พวกพี่ยังจำที่ปิ่นเคยบอกไว้ได้มั้ยคะ ว่าถ้ายัยหนูอายุครบหนึ่งขวบปิ่นจะพาลูกไปอยู่ที่อื่น" เรื่องนี้ฉันเคยบอกกับพี่เขานานแล้วตั้งแต่คลอดน้องปันปันว่าถ้าครบหนึ่งปีฉันจะพาลูกย้ายออกไปอยู่ที่อื่นเพราะฉันรู้สึกเกรงใจพวกพี่เขาถ้าต้องมาคอยดูแลฉันกับลูกไปเรื่อยๆแบบนี้มันคงไม่เหมาะเท่าไหร่นักคือตอนนี้พวกพี่เขาก็มีภาระหน้าที่ที่ต้องดูแลหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนเรื่องลูกไหนจะเรื่องฉันอีกฉันคิดว่าฉันควรที่จะยืนให้ได้อยู่ให้ได้ด้วยตัวเองไม่เป็นภาระของใครไปมากกว่านี้ ถึงแม้ว่าพวกพี่เขาจะเต็มใจดูแลฉันกับลูกก็ตามแต่ฉันไม่อยากเป็นภาระของพี่เขาไปตลอดชีวิต อีกอย่างฉันอยากให้ลูกภูมิใจในตัวฉันว่าฉันสามารถดูแลแกได้เป็นแม่ที่ดีให้แกได้
"เห้อในที่สุดเธอก็จะไปจริงๆสินะปิ่นพี่คิดว่าเธอลืมเรื่องนี้ไปแล้วซะอีก ปิ่นพี่ขอร้องล่ะไม่ไปได้มั้ยอยู่ด้วยกันที่นี่เถอะนะปิ่น" พี่นับดาวขอร้องฉัน
"ให้ปิ่นไปเถอะนะคะปิ่นอยากให้ลูกภูมิใจในตัวปิ่นปิ่นอยากเลี้ยงดูแกด้วยตัวของปิ่นเอง ปิ่นรู้ว่าพวกพี่รักและเป็นห่วงปิ่นกับลูก ปิ่นขอบคุณพวกพี่ทั้งสองคนมากที่ดูแลปิ่นมาตลอดเกือบสองปีที่ผ่านมาทั้งที่เราไม่ได้เป็นญาติกันเลย ปิ่นจะไม่ลืมบุญคุณของพี่ทั้งสองคนเลยค่ะเพราะถ้าไม่มีพวกพี่ปิ่นก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกับลูกจะเป็นยังไง โดยเฉพาะพี่ทิศเหนือถ้าวันนั้นพี่ไม่ช่วยชีวิตปิ่นไว้ไม่พูดเตือนสติปิ่นปิ่นคงไม่มีโอกาสได้ทำหน้าที่แม่ ปิ่นขอบคุณพี่นับดาวด้วยนะคะที่พี่คอยดูแลปิ่นไปส่งปิ่นฝากท้องทุกครั้งจนคลอดคอยทำอาหารดีๆมาให้ปิ่นกินแล้วก็ยังตั้งชื่อให้ลูกของปิ่นอีก ปิ่นขอบคุณที่ให้ที่อยู่กับปิ่น ปิ่นไม่รู้ว่าปิ่นจะตอบแทนบุญคุณของพวกพี่ยังไงหมดแต่ปิ่นสัญญาว่าปิ่นจะดูแลลูกให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะทำได้ค่ะ"
"ถ้าเธอจะไปจริงๆพวกฉันก็คงห้ามไม่ได้ แต่ก่อนจะไปฉันมีของจะให้รอก่อนนะเดี๋ยวมา" พี่ทิศเหนือเดินออกไปจากห้องฉันไม่รู้ว่าพี่ทิศเหนือจะให้อะไร สักพักพี่เขาก็เดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับสมุดบัญชีธนาคารเล่มหนึ่งกับบัตรเอทีเอ็ม
"นี่คือสิ่งที่ฉันสองคนอยากจะให้ จำนวนเงินในบัญชีนี้มันมากพอที่จะให้เธอกับลูกไม่ลำบาก"
"ไม่เป็นไรค่ะปิ่นไม่ต้องการอะไรแล้วแค่นี้พวกพี่ก็ให้ปิ่นกับลูกมากพอแล้วค่ะ" ฉันปฏิเสธที่จะรับแต่...
"เอาเป็นว่าฉันไม่ให้เธอก็ได้ฉันให้น้องปันปันละกัน หวังว่าเธอจะไม่ปฏิเสธอีกนะปิ่น" พี่ทิศเหนือเอาสมุดบัญชีกับบัตรเอทีเอ็มยัดใส่มือฉัน
"เก็บเงินจำนวนนี้ไว้นะปิ่น เลี้ยงดูเด็กคนนึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย" พี่นับดาวพูดกับฉัน
"ปิ่นไม่รู้จะพูดอะไร พวกพี่สองคนดีกับปิ่นมาก"
"ปิ่นคือน้องสาวของพวกเรานะ ส่วนน้องปันปันก็คือหลานสาวของพวกเรา จำเอาไว้ถ้ามีเรื่องเดือดร้อนอะไรให้กลับมาหาพวกเราได้ทุกเมื่อ พวกเราจะรอปิ่นกลับมานะ" ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่โผเข้ากอดพี่นับดาวด้วยความรู้สึกรักและผูกพัน
ชานนท์...
happy birthday สาวน้อยจอมซนของพี่นับดาวตอนนี้หนูอายุครบหนึ่งขวบแล้วนะคะพี่ขอให้หนูแข็งแรงไม่เจ็บไม่ไข้เติบโตเป็นเด็กดีงแม่ปิ่น พี่ขอให้หนูมีความสุขมากๆน๊าาา ปีนี้เป็นปีแรกที่พี่ได้จัดงานวันเกิดให้หนู ซึ่งไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่พี่จะได้จัดการวันเกิดให้หนูอีกเพราะแม่ของหนูจะพาหนูไปอยู่ที่อื่นแล้วพี่คงคิดถึงหนูมากๆเลย รักนะคะ คนสวยของพี่ดาว หวังว่าสักวันหนึ่งเราจะได้กลับมาเจอกันน๊า^^
นั่นคือข้อความที่นับดาวโพสลงไอจีพร้อมกับรูปของเด็กผู้หญิงวัยหนึ่งขวบในชุดสีชมพูมีปีกนางฟ้าด้านหลัง เด็กน้อยยิ้มให้กล้องแต่ทำไมใจผมกระตุกวูบด้วยความรู้สึกบางอย่าง
- ผู้เขียน
