"ฝันดีอยู่ใช่ไหม" คนตัวสูงมองร่างบางที่นอนหลับตาอมยิ้มด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความรัก ลูบแก้มและปากอวบอิ่มแผ่วเบา
"แม่รักหนู กอดกันๆ" เสียงหวานเบาแผ่วทั้งที่ยังหลับตาพริ้ม ปัณณ์ชะงักงันที่ได้ยินอีฟละเมอออกมาแบบนั้น ฝันถึงลูกอยู่สินะ เมื่อไหร่เธอจะข้ามผ่านเรื่องลูกไปได้สักที เขาจูบแผ่วเบาที่เรือนผม หน้าผากมน เปลือกตาทั้งสองข้าง วาดวงแขนโอบกอดกายบางไว้อย่างทะนุถนอม ร่างบอบบางซุกตัวเข้าหาอกอุ่นด้วยความเคยชิน
"พี่ขอเวลาไม่เกินห้าปี เราแต่งงานแล้วมีลูกกันสักสองคนนะ พี่รักอีฟ" มือหนาลูบสัมผัสแก้มนวลอย่างทะนุถนอม จูบแผ่วเบาที่หน้าผากมนอีกครั้ง ลูบไล้เนื้อตัวบอบบางอย่างเบามือ
"อื้ออออ" ร่างบางขยับตัว ยืดแขนบิดขี้เกียจ
"ตื่นแล้วเหรอ" ปัณณ์ถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
"พี่ปัณณ์ กี่โมงแล้ว" อีฟถามทั้งที่ยังปิดเปลือกตา
"จะแปดโมงแล้ว นาวคลอดลูกชายแล้วนะ ปลอดภัยทั้งแม่และลูก"
"จริงเหรอ คลอดตั้งแต่เมื่อไหร่
