"อีฟต้องขอโทษน้ายุพินกับน้าบัญชามากนะคะที่สร้างเรื่องโกหกน้าทั้งสองมาตลอด" อีฟเอ่ยขอโทษผู้มีพระคุณทั้งสองคนหลังจากเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ทั้งคู่ฟัง
"เอาเป็นว่าน้าสองคนไม่โกรธอีฟ แต่ไม่ใช่ว่าน้าจะเห็นด้วยกับสิ่งที่อีฟทำนะ ความทิฐิของอีฟทำให้พ่อลูกต้องพรากจากกัน แทนที่เด็กๆ จะได้รับความรัก ความอบอุ่นจากพ่อ แต่ต้องโตมาแบบเด็กไม่มีพ่อ ถึงอีฟจะบอกลูกเสมอว่าพ่อทำงาน เด็กๆ เข้าใจ แต่ลึกๆ แล้วเด็กทุกคนต่างต้องการพ่อแม่ที่อยู่พร้อมหน้ามากกว่า หรือแม้แต่ตัวอีฟเอง ถ้าวันนั้นอีฟบอกว่าท้องยังไงปัณณ์ก็ต้องพร้อม แต่อีฟใช้แต่อารมณ์ตัวเองจนทำร้ายใจใครหลายๆ คน อีฟรู้ดีว่าการกระทำครั้งนี้จะมีคนสักกี่คนที่ต้องทรมานใจกับการรอคอยที่ไร้จุดหมาย การรอคอยที่ไม่รู้เลยว่าอีฟกับลูกกำลังทำอะไร อยู่ที่ไหน จะได้รับอันตรายไหม แต่เอาเถอะ ในเมื่อมันผ่านไปแล้วก็เริ่มต้นกันใหม่นะ ดูจากสภาพของพ่อเด็กๆ คงทุกข์ใจกับเวลาสี่ปีอยู
