"อีฟ" เมื่อเข้ามาในบ้านก็พบกับร่างบาง ผู้หญิงที่เขารักมากกว่าชีวิตตัวเองนอนหลับสนิทฟุบหน้าบนแขนของตัวเอง ท่ามกลางกองงานแปลนแบบบ้าน น้ำเสียงทุ้มเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบา นึกถึงคำพูดของลูกสาว 'คุงแม่ตองผมยาวฉวยจัง' เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเอิงเอยถึงพูดแบบนั้น จากผู้หญิงผมยาวนุ่มสลวยเพราะเธอดูแลบำรุงเป็นอย่างดีเสมอ บัดนี้กลายเป็นผู้หญิงผมสั้นไปเสียแล้ว สำหรับเขาไม่ว่าเธอจะตัดผมทรงอะไร เธอก็ยังคงสวยที่สุด
ปัณณ์ยกเก้าอี้ไปนั่งข้างๆ อีฟ มือหนาเลื่อนไล้ปลายนิ้วลงบนแก้มนวลเบาๆ ค่อยๆ โน้มใบหน้าไปประทับจูบบนริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ กดจูบย้ำหลายครั้งอย่างแผ่วเบาด้วยความคิดถึง
"อือออ...ไออุ่น โอบเอื้อ เอิงเอย" เสียงหวานครางประท้วงเมื่อถูกรบกวน ก่อนจะผงกศีรษะ ดีดตัวลุกขึ้นยืนร้องเรียกหาลูกน้อยทั้งสามด้วยความเคยชิน พร้อมทั้งกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความตื่นตัว แล้วก็ต้องชะงักเมื่อถูกใครบางคนจับมือไว้ เธอนิ่งค้างทันท
