INTRO
1242 คำ
รินทร์หรือวารินทร์คือชื่อของเธอ หลังจากที่แม่ของเธอทิ้งไปไปตั้งแต่เกิด เธอก็อยู่กับพ่อตามลำพังมาตลอด พ่อของเธอเลี้ยงเธอมาดีมาก อยากได้อะไรก็พร้อมจะหามาให้ทั้งที่ฐานะทางบ้านไม่ดีเลย พ่อของเธอมีธุรกิจร้านอาหารเล็ก ๆ ที่เช่าอยู่กลางเมืองใหญ่ ขายของได้แต่ละวันก็พอที่จะมีเงินใช้จ่ายภายในครอบครัว จนมาวันหนึ่งพ่อเธอก็เสียชีวิตกะทันหัน เพราะได้ไปช่วยชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้จัก เธอคนนั้นถูกลอบทำร้ายขณะที่พ่อของเธอพาเธอกลับจากโรงพยาบาลในขณะเดินทางกลับบ้าน พอคิดย้อนไปตอนนั้นอยู่ดี ๆ น้ำตาก็ไหลรินเปรอะเปื้อนเต็มหน้า เธอพยายามเช็ดออกโดยเร็ว เพราะกลัวว่าคนที่นั่งอยู่ร่วมห้องจะเห็น จึงพยายามหลับตานอนแต่เพราะทนคิดถึงพ่อของตัวเองไม่ได้ เธอจำเหตุการณ์ตอนนั้นได้ดีเพราะมันติดตาจนถึงทุกวันนี้ไม่มีวันลืม
ในขณะพ่อเธอกำลังขับรถอยู่บนถนน ส่วนเธอก็นั่งอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ เพื่อทบทวนบทเรียนไปด้วยเพราะอีกไม่นานเธอต้องสอบเข้าชั้นมัธยมปลายในโรงเรียนที่ใฝ่ฝันว่าอยากเรียน ขณะนั้นเองมีรถสองคันขับด้วยความเร็วแซงกันไปมาอยู่บนท้องถนน
“ขับรถยังไงกันนะ ทำไมขับรถเร็วและแซงกันไปกันมาอย่างนั้นด้วย ฝนก็ยิ่งตกแรงถนนก็ลื่นไม่ระวังกันซะเลยคนพวกนี้”
“พ่อคะขับระวังด้วยนะ”
“…..”
“อย่าขับรถเข้าไปใกล้นะคะพ่อ ขับช้า ๆ ให้รถสองคันนั้นออกไปไกล ๆ ก่อน”
“ได้ลูก”
พอรถสองคันด้านหน้าขับออกไปจนสุดสายตา พ่อของเธอก็ขับรถเร่งเครื่องเร็วขึ้น เพื่อจะกลับบ้านเพราะตอนนี้มันก็เริ่มดึกแล้ว แต่ขับมาได้ไม่นานก็เห็นรถหนึ่งในสองของรถที่ขับผ่านมาก่อนหน้านี้ตกลงไปยังในพุ่มหญ้าใหญ่ข้างทาง พ่อของเธอเลยตัดสินใจหักพวงมาลัยรถจอดอยู่ข้างถนนตรงรถทั้งสองพุ่งลงไป
“พะ...พ่อจอดทำไมคะ ทำไมเราไม่กลับบ้านกันล่ะ”
“มีรถประสบอุบัติเหตุก็น่าจะมีคนบาดเจ็บ พ่อต้องลงไปดู”
“พ่อระวังตัวด้วยนะคะ”
“ลูกก็นั่งอยู่ในรถไม่ต้องลงมานะ เดี๋ยวพ่อรีบไปดู ส่วนลูกก็โทรหาตำรวจด้วย”
“ได้ค่ะพ่อ”
พอพ่อเธอเดินลงจากรถไป ส่วนเธอก็จัดการโทรหาตำรวจโดยทันทีแต่พอวางโทรศัพท์แล้ว มีรถคันหนึ่งขี่สวนทางมาจากด้านหน้าเปิดไฟหน้ารถสาดมาตามท้องถนนจนเธอที่อยู่ในรถรู้สึกแสบตา ทำให้เธอต้องใช้มือทั้งสองข้างปิดตาเอาไว้และก้มลง
ปัง!! ปัง!! ปัง!!
เสียงปืนสามนัดดังสนั่นไปทั่ว ทำให้เธอต้องรีบมองไปยังพ่อของตัวเองที่เดินลงไปช่วยคนประสบอุบัติเหตุ เห็นท่านล้มลงต่อหน้าต่อตา เลยรีบวิ่งลงจากรถเข้าไปประคองท่านขึ้น โดยไม่สนใจรอบข้างว่าตอนนี้มีคนที่เดินมาทางเธอพร้อมกับถือปืนพร้อมจะจ่อหัวได้ตลอดเวลา
“พ่ออออ...ขา”
“ลูก”
“อย่าเป็นอะไรนะคะพ่อ ทนเอาไว้นะอย่าเพิ่งหลับตา”
“พวกมึงสองคนเป็นใครกัน ทำไมสาระแนมายุ่งเรื่องคนอื่น แต่ดีเหมือนกันกูจะฆ่าให้ตายทั้งพ่อทั้งลูกเลย” หนึ่งในคนร้ายพูดขึ้นมาพร้อมกับใช้ปืนจ่อมาทางเธอที่นั่งตัวสั่นอยู่
“พวกคุณนั่นแหละเป็นใคร มายิงพ่อของฉันทำไม พ่อฉันก็แค่ลงมาช่วยคนที่ประสบอุบัติเหตุเท่านั้นเอง”
“ทีหลังถ้าไม่ใช่เรื่องตัวเองก็อย่ามายุ่ง” ลูกน้องของคนร้ายเดินมาผลักเข้าที่ไหล่ของเธออย่างแรง จนเธอเสียหลักล้มตัวหงายหลังลงพื้น แล้วรู้สึกจุกไปหมด
“อึก” วารินทร์ใช้มือจับที่หน้าอกเอาไว้เพราะรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา จนไม่สามารถควบคุมความเจ็บได้เลย
“พวกมึงไปดูคนที่อยู่ในรถว่ามันตายหรือยัง ถ้ามันยังไม่ตายก็ลากคอมันออกมา เพราะกูจะกระทืบซ้ำให้มันตายคาตีนกูเอง”
ปัง!! เสียงปืนดังมาจากในรถทำให้ลูกน้องของคนร้ายล้มลงไปอย่างแรงต่อหน้าต่อตาเธอทั้งที่เธอนอนฟุบพื้นอยู่ เพราะแทบไม่มีแรงลุกขึ้นไปไหนได้
“ไปลากตัวมันออกมา แล้วxxทิ้งซะก่อนที่พวกตำรวจจะมาเจอ”
“ครับนาย” ลูกน้องหลายคนของคนร้ายเข้าไปจับตัวคนที่อยู่ในรถออกมา เธอเห็นเป็นผู้หญิงอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวประมาณเท่าบิดาของตัวเอง แต่หน้าตาของท่านยังสวยสะพรั่งอยู่เลย ท่านเดินออกมาพร้อมกับเลือดที่ไหลจากหัวลงมาหน้า ทำให้ใบหน้าของท่านเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดเต็มหน้าไปหมด เราสองคนมองหน้ากันแต่ไม่ได้มีใครพูดอะไรออกมา
“ไม่คิดว่าคนอย่างมาดามเทียร์ริน่าพอจะฆ่าให้ตายมันง่ายแบบนี้นี่เอง”
“คนอย่างฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอกนะ พวกไอ้สวะทั้งหลาย”
“งั้นเหรอมาดาม ปากดีไปเถอะมึงอีกไม่นานกูจะส่งมึงตามไอ้แก่ที่นอนตายอยู่นี่ไป”
วารินทร์มองหน้าคนที่พ่อตัวเองช่วยเอาไว้ พร้อมกับสะอื้นร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ เพราะตอนนี้พ่อของเธอได้หลับตาสนิทแน่นิ่งไปแล้ว ส่วนตัววารินทร์เองก็เริ่มหายใจไม่ออกเหมือนอาการหอบจะกำเริบ ได้แต่คิดว่าถ้าพ่อไม่อยู่แล้วเธอจะอยู่ต่อได้ยังไงกัน เธออยู่ไม่ได้แน่ ๆ ถ้าไม่มีพ่ออยู่ด้วย
“ขอโทษ” ผู้หญิงด้านหน้าท่านพูดออกมาเพียงคำว่าขอโทษพร้อมกับเดินมาลูบเข้าที่ผมของเธอเบา ๆ “ถ้าวันนี้ฉันรอดไปได้ ฉันจะตอบแทนเธอกับพ่ออย่างดีที่สุด ขอโทษอีกครั้งนะสาวน้อย”
“ยังคิดว่าตัวเองจะรอดอยู่เหรอมาดาม มีอะไรจะสั่งเสียก่อนจะตายไหม”
“คนอย่างฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอกนะ เดี๋ยวก็คงมีคนของฉันก็มาช่วยแล้ว พวกสวะอย่างพวกแกระวังไว้เถอะ”
“งั้นก็ตายพร้อมกันไปเลย” หัวหน้าคนร้ายยกปืนจ่อมาทางคนที่พ่อของเธอช่วยพร้อมกับกำลังจะลั่นไก
ปัง!! ปัง!! ปัง!!
แต่มีเสียงปืนดังออกมาจากฝั่งถนน พร้อมกับมีรถวิ่งมาจอดติดต่อกันหลายคัน ทำให้พวกคนร้ายรีบวิ่งหาที่หลบบริเวณพุ่มไม้หลังรถกันให้จ้าละหวั่น
“ฉันบอกแล้ว คนอย่างฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอก”
“มึง” ทำให้หัวหน้าคนร้ายโกรธมากจึงใช้ปืนยกขึ้นจะยิงไปที่ผู้หญิงที่จับมือเธออยู่ แต่พอเธอเห็นแบบนั้นก็รีบพยุงตัวเองที่กำลังนอนอยู่กับพื้นขึ้น แล้วขยับเอาตัวมาบังกระสุนแทน
ปัง!!
เธอรู้สึกชาไปทั้งตัวหลังจากที่โดนกระสุนเข้าอย่างจังที่บริเวณกลางอก และสติของเธอก็ค่อย ๆ ดับวูบไป
อึก!!
- ผู้เขียน
