Chapter 1 | รักเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือรักมากกว่าเก่า
1596 คำ
พรึ่บบบ!!
ขณะที่อัศม์เดชกำลังนั่งอ่านเอกสารงานอยู่บนโต๊ะทำงาน ก็ได้ยินเสียงขยับตื่นนอนของคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงนอนนุ่มของเขาภายในห้องนอน เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างแรง ทำให้เขาที่นั่งทำงานอยู่รีบวางเอกสารลง แล้วรีบลุกเดินมาหาเธอทันที
“เป็นอะไรครับคนดี ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ”
“ใช่ค่ะคุณใหญ่ รินทร์ฝันร้าย” คนตัวเล็กขยับตัวเข้ามากอดเขาเอาไว้แน่น ส่วนเขาก็กอดตอบเธอไว้แน่นเช่นกัน เพราะมันจะช่วยให้เธอสบายใจขึ้นที่มีเขาอยู่เคียงข้างตลอด
“มันเป็นฝันร้าย อย่าไปคิดมากเลยนะครับ”
“ฝันร้ายที่เคยเกิดขึ้นจริงน่ะเหรอคะ ฝันทีไรรินทร์ก็รู้สึกกลัวทุกที”
“…..”
“ผ่อนคลายนะหายใจช้า ๆ”
“ค่ะ”
“…..”
“แล้วนี่ทำไมคุณใหญ่ยังทำงานอยู่เลยล่ะคะ ตอนนี้มันจะตีสองแล้วนะ ทำไมยังไม่มานอนอีก” คนตัวเล็กต่อว่าเขาอย่างไม่แรงนัก เขาก็ไม่ได้พูดอะไรตอบเธอไป แต่เลือกที่จะกอดกระชับให้เธอมานั่งอยู่บนตักเขา
“คุณใหญ่คะ รินทร์ถามคุณใหญ่อยู่นะ ทำไมถึงเอาแต่เงียบ”
“พอดีพรุ่งนี้ตอนบ่ายผมมีประชุมใหญ่ เลยอ่านเอกสารทบทวนนิดหน่อยเอง ทำไมต้องบ่นด้วย”
“รินทร์ขอสั่งให้คุณใหญ่มานอนเดี๋ยวนี้”
“ฮึ!! เดี๋ยวนี้ช่างกล้าสั่งผมด้วยเหรอ...วารินทร์”
“คุณใหญ่กล้าขัดคำสั่งรินทร์เหรอ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนเช้า รินทร์จะโทรไปฟ้องหม่ามี้ว่าคุณใหญ่ไม่ตามใจ หม่ามี้เคยบอกว่าถ้าคุณใหญ่ไม่ตามใจให้โทรรายงานเลย ท่านจะจัดการคุณใหญ่ให้เอง”
“อะไรกัน นี่แม่ของผมจะทำให้คุณเสียคนนะตามใจทุกอย่างแบบนี้มันไม่ดีหรอก” เขาพูดเชิงหยอกล้อคนตัวเล็ก พร้อมกับใช้มือลูบผมเธอไปมาด้วยความเอ็นดูเหมือนเด็ก แบบที่เขาชอบทำให้เธอเป็นประจำตลอดหลายปีที่ผ่านมา
“ถ้าอย่างนั้นอยากจะทำงานก็ทำไป รินทร์ขอตัวกลับไปนอนที่ห้องของตัวเองดีกว่า ไม่อยากนอนที่นี่ต่อแล้ว” คนตัวเล็กพยายามลุกออกจากอ้อมกอดของเขาแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะว่าเขากอดเธอไว้แน่น “กรุณาปล่อยรินทร์ด้วยค่ะ รินทร์จะไปนอนห้องตัวเอง”
“จะไปไหน บอกให้ผมมานอนด้วยแต่ตัวเองไม่ยอมนอนกับผม”
“ก็คุณใหญ่ว่ารินทร์เอาแต่ใจตัวเอง รินทร์ไม่ได้เอาแต่ใจเสียหน่อย”
“ขอโทษครับคนดี มานอนด้วยกันดีกว่า ถ้าไม่มีคุณนอนกอดผมนอนไม่หลับหรอกนะ” เขาขยับดันตัวเองลงไปนอนบนเตียงหรู พร้อมกับจัดท่าทางการนอนให้คนตัวเล็ก เพื่อให้เธอนอนบนแขนของเขาได้สบายพร้อมกอดกระชับแน่น เขากับคนตัวเล็กนอนด้วยกันแบบนี้มาสามปีแล้ว หลังจากวันที่วารินทร์ย้ายเข้ามาอยู่บ้านของเขา หญิงสาวก็ไม่สามารถนอนคนเดียวได้ เพราะจะฝันร้ายแบบวันนี้แทบทุกวัน ตอนนั้นเธอยังเด็กมากแม่เขาเลยให้แม่นมเขามานอนเป็นเพื่อนเธอ แต่พอไม่กี่ปีที่ผ่านมา แม่นมเขาย้ายกลับไปใช้ชีวิตที่ต่างจังหวัด ทำให้ไม่มีคนนอนเป็นเพื่อนคนตัวเล็กเลย เขาเลยอาสานอนเป็นเพื่อนเอง คนตัวเล็กได้รับการบำบัดทางจิตเป็นเวลาเกือบสองปีกว่าจะหายมาปกติได้ แต่ก็ยังมีบางครั้งที่เธอจะตกใจง่ายเวลาได้ยินเสียงอะไรดัง ๆ แม่เขาเลยต้องหาวิธีต่าง ๆ เพื่อให้เธอกลับมาเป็นคนปกติเหมือนเดิม
“คุณใหญ่คะ”
เสียงของวารินทร์เรียกเขา แต่เขาก็ไม่ลืมตาหรอกปล่อยให้เธอเรียกเขาไปแบบนั้นแหละ
“คุณใหญ่”
“อะไรครับ” แต่พอเขาไม่ตอบ คนตัวเล็กก็เอาแต่เรียกเขาอยู่แบบนั้น จนทำให้เขาตัดสินใจตอบออกไปจะได้จบ ๆ
“ฝันดีนะคะ” คนตัวเล็กขยับตัวขึ้นมาจูบที่บริเวณริมฝีปากของเขาเบา ๆ แล้วรีบขยับกลับไปนอนซุกที่อกของเขาด้วยความเขินอาย ส่วนเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรนอนกระชับกอดเธอแน่นเช่นเดิม
“ฝันดีเหมือนกัน นอนได้แล้ว”
วันต่อมา...
ร่างสูงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา แต่ยังไม่ลืมตาใช้มือตัวเองควานหาร่างคนตัวเล็กที่นอนกับเขาเมื่อคืนเพื่อจะเอามากอด แต่ควานหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ เลยลืมตาขึ้นดูแต่กลับไม่เห็นเธอนอนอยู่แล้ว จึงเลือกหันไปมองดูนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง เห็นเป็นเวลาเจ็ดโมงเช้า เขาเลยรีบลุกแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าให้สะอาด แล้วรีบเดินลงไปยังชั้นล่างบ้านของตัวเอง
แต่ในขณะที่เขากำลังเดินลงมาชั้นล่างของบ้าน ก็ได้ยินเสียงของคนตัวเล็กที่เขาตามหา กำลังพูดคุยกับแม่บ้านเสียงดังออกจากห้องครัว เขาเลยเดินเข้าไปยืนพิงอยู่ที่ขอบประตูหน้าห้องครัว เพื่อฟังว่าคนในห้องนั้นกำลังหัวเราะเรื่องอะไรกันอยู่ แต่พอสักพักคนตัวเล็กกับแม่บ้านที่กำลังหัวเราะอยู่ก็หยุดชะงักทันทีหลังจากเห็นเขามายืนอยู่แบบนั้น
“คุณใหญ่ ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจังเลยคะ”
“ผมต้องถามคุณมากกว่า ว่าทำไมวันนี้ถึงตื่นเช้าแบบนี้”
“พอดีว่ารินทร์ตื่นมาใส่บาตรน่ะค่ะ วันนี้เป็นวันครบรอบวันเสียชีวิตของคุณพ่อ”
“วันสำคัญขนาดนี้ ทำไมไม่ปลุกผมมาด้วย”
“ก็คุณใหญ่ไม่ได้นับถือศาสนาพุทธนี่นา จะมาใส่บาตรได้ยังไง”
“ถึงใส่ด้วยไม่ได้ ก็มายืนเคียงข้างกันได้นิ”
“รินทร์ไม่อยากรบกวนคุณใหญ่ค่ะ เพราะว่าเมื่อคืนคุณใหญ่ก็นอนดึก ตอนบ่ายก็ยังมีประชุมใหญ่อีก”
“ถึงจะเป็นแบบนั้นทีหลังคุณก็ต้องปลุกผม”
“โอเคค่ะ ต่อไปรินทร์จะปลุกแล้วกันนะ”
แม่บ้านหลายคนภายในห้องครัวยิ้มออกมาหลังจากเห็นเจ้านายทั้งสองของตัวเองกำลังคุยเล่นกันอย่างเปิดเผย
“เราไปทานข้าวดีกว่าค่ะ รินทร์หิวแล้ว”
“งั้นคุณใหญ่กับคุณรินทร์ไปนั่งรอที่โต๊ะเลยนะคะ เดี๋ยวป้าจะเอาอาหารไปเสิร์ฟ”
“ค่ะ” คนตัวเล็กตอบกลับแม่บ้าน ส่วนเขาก็เดินจูงมือเธอมานั่งรอที่โต๊ะอาหาร รอไม่นานแม่บ้านก็ช่วยกันจัดโต๊ะเสร็จ เขากับคนตัวเล็กก็ลงมือทานอาหารกันไปเรื่อย ๆ และพูดคุยกันด้วย
“วันนี้อาหารอร่อยมากเลยค่ะ รินทร์ชอบ”
“ผมเห็นคุณกินอะไรก็อร่อยหมดนั่นแหละ ไม่เห็นมีวันไหนไม่อร่อย”
“…..”
“แล้วผมรู้สึกว่าคุณจะอ้วนขึ้นนะ เพราะผมนอนกอดทุกวัน ย่อมรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายคุณ” หลังจากที่เขาพูดขึ้นมาแบบนั้น คนตัวเล็กก็รีบรวบช้อนวางไว้บนจานทันที
“อิ่มแล้วเหรอ”
“ยังค่ะ”
“แล้วรีบวางช้อนทำไม”
“ก็คุณใหญ่ทักว่ารินทร์อ้วน รินทร์ไม่อยากอ้วนค่ะ รินทร์กลัวตัวเองไม่สวย”
“ทานไปเถอะ อ้วนยังไงคุณก็สวยอยู่ดี”
“มาชมอะไรแบบนี้เนี่ย รินทร์เขินนะคะคุณใหญ่”
“จะเขินทำไม” เขาไม่พูดเปล่าแต่ยังใช้ช้อนตัวเองตักอาหารเมนูโปรดเพื่อป้อนคนตัวเล็ก ซึ่งเธอก็ยอมทานอาหารที่เขาป้อน
“อร่อยค่ะ อร่อยมากเลย”
เขาก็ตักเพื่อป้อนคนตัวเล็กอีกเรื่อย ๆ จนเธอส่ายหน้าไปมา
“รินทร์อิ่มแล้วค่ะ พอแล้ว”
พอคนตัวเล็กพูดแบบนั้นเขาก็ลุกขึ้น โดยไม่ลืมที่จะยื่นมือไปหาเธอ ซึ่งพอเธอเห็นแบบนั้น ก็ยื่นมือมาจับมือเขา เราทั้งสองคนก็เดินจับมือกันขึ้นมาบนห้องนอน
“จะอาบน้ำเลยไหมคะ เดี๋ยวรินทร์จะไปเตรียมน้ำให้”
“ไม่เป็นไรคุณพักเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“แต่รินทร์อยากทำให้” คนตัวเล็กเริ่มมีอาการงอแงเขานิดหน่อย หลังจากที่เขาปฏิเสธความหวังดีจากเธอ “ให้รินทร์ทำให้นะ”
“อยากทำก็ทำ” พอเขาพูดไปแบบนั้น คนตัวเล็กก็ยิ้มให้เขาแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป ส่วนเขาก็เดินมาที่ห้องแต่งตัวเพื่อจะเตรียมชุดตัวเอง แต่ก็ต้องยิ้มออกมา เพราะเห็นมีชุดแขวนเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว แล้วคนที่ทำน่าจะคือคนเดียวกันที่กำลังเตรียมน้ำให้เขาอาบ
“คุณใหญ่ขา รินทร์เตรียมน้ำเสร็จแล้ว”
พอได้ยินเสียงหวานของคนตัวเล็กตะโกนเรียก เขาก็หยิบผ้าขนหนูที่ถูกเตรียมเอาไว้หยิบติดมือเข้ามาในห้องน้ำ ที่ตอนนี้มีหญิงสาวยืนรอเขาอยู่
“ขอบคุณนะ”
“งั้นรินทร์ไปรอข้างนอกนะคะ” คนตัวเล็กพูดเสร็จก็รีบเดินออกไปเลย เขาจึงเดินเอาผ้าที่ถือมาด้วยเพื่อเอาไปแขวน และถอดชุดนอนออกเพื่อจะอาบน้ำ
- ผู้เขียน
