Chapter 2 | ภาพระหว่างสองคนเห็นจนชินตา
1464 คำ
หลังจากคุณใหญ่กับเธอทำธุระในตอนเช้ากันเสร็จแล้ว เราทั้งสองก็เดินทางมาที่บริษัทกัน เพราะว่าวันนี้คุณใหญ่มีประชุมใหญ่ของเดือน วันนี้คุณใหญ่พาเธอมาด้วยเพราะเธอไม่มีเรียนคุณเขาไม่อยากให้อยู่บ้านคนเดียวเพราะกลัวเธอจะเหงา ซึ่งในตอนนี้เธอกำลังนั่งอ่านหนังสือทบทวนวิชาเรียนที่เรียนผ่านมาอยู่
ส่วนคุณใหญ่นั้นนั่งเซ็นเอกสารของเขาอยู่บนโต๊ะทำงาน ครั้งแรกเธอก็ตั้งใจอ่านหนังสืออยู่หรอก แต่พอได้มองหน้าคุณเขาแล้ว เธอกลับไม่ยอมอ่านหนังสือต่อเลย
“จ้องหน้าผมแล้วมันจะฉลาดขึ้นไหม” เขาเอ่ยเสียงขึ้นมาหลังจากที่เขาสังเกตว่าคนตัวเล็กมองหน้าเขาอยู่นานแล้ว “มองทำไม”
“รินทร์มองไม่ได้เหรอคะ”
“มองได้สิมันเป็นของคุณ มานี่มา” เขากวักมือเรียก เธอจึงรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปนั่งลงบนตักของเขาทันที พร้อมกับใช้มือเล่นสางผมของคุณเขาไปมาอย่างไม่เกรงกลัว “เดี๋ยวนี้กล้าเล่นหัวผมด้วยเหรอ”
“แค่นี้เองทำไมรินทร์จะไม่กล้า”
“ฮึ” เขาก็ปล่อยให้เธอเล่นผมของตัวเองต่อไป ส่วนเขาก็กอดกระชับเอวเธอไว้แน่น แล้วก็นั่งอ่านงานเอกสารของตัวเองไปเรื่อย
“วันนี้คุณใหญ่ประชุมนานไหมคะ” เธอที่นั่งเล่นไปสักพัก ก็เอ่ยถามคนที่เธอนั่งตักอยู่
“เป็นประชุมใหญ่ปกติก็ถึงเย็น ทำไมเบื่อเหรอถ้าเบื่อจะให้คนไปส่งที่บ้านก่อน”
“ไม่เอาค่ะ รินทร์จะรอคุณใหญ่แล้วกลับบ้านพร้อมกัน” เธอส่ายหน้าปฏิเสธ พร้อมกับขยับเข้าไปกอดคอของร่างสูงเอาไว้หลวม ๆ พร้อมกับวางศีรษะตัวเองซบไว้บนอกของเขา
“ง่วง”
“ใช่ค่ะ รินทร์เริ่มง่วงแล้ว”
“เพิ่งจะมาเองนะทำไมง่วงแล้วล่ะ”
“ไม่รู้”
“บอกแล้วใช่ไหมเวลานอนให้นอน”
“หยุดบ่นได้แล้วค่ะ รินทร์สำนึกผิดไม่ทัน”
“เป็นแบบนี้ตลอด งั้นก็ไปนอนรอในห้อง เดี๋ยวอีกสักครึ่งชั่วโมงผมก็ต้องเข้าประชุมแล้ว”
“ไม่เอา รินทร์จะอยู่กับคุณใหญ่จนกว่าจะเข้าประชุม”
“แล้วแต่” เขาไม่ได้ว่าอะไร ก็นั่งอ่านเอกสารต่อไปเรื่อย ๆ จนรู้สึกว่าคนตัวเล็กที่นั่งซบอกเขาอยู่หลับไปแล้ว เพราะเขาได้ยินเสียงหายใจแบบถี่ ๆ ข้างหู ทำให้เขาวางเอกสารงานที่อ่านอยู่ลงแล้วก้มลงดูหน้าเธอจนพบว่าเธอหลับไปจริง ๆ เขาเลยขยับดันตัวลุกขึ้น แล้วอุ้มคนตัวเล็กเข้าไปในห้องนอน วางเธอลงบนเตียงนอนเบา ๆ เพราะว่ากลัวเธอจะตื่น
“อืมมม” เสียงของคนตัวเล็กครางออกมาแล้วขยับตัวไปอีกฝั่ง เขาก็จัดการห่มผ้าห่มให้ ก้มไปจูบลงบนริมฝีปากของเธอเบา ๆ เพราะกลัวว่าเธอจะตื่น แล้วเดินออกมาจากห้องโดยไม่ลืมที่จะล็อกประตูไว้ เพราะกลัวว่าจะมีคนถือวิสาสะเปิดเข้ามาในตอนที่เขาไม่อยู่
ตริ่ง...ตริ่ง...(เสียงข้อความแชต)
เสียงข้อความโทรศัพท์เขาดังขึ้นมา เขาเลยเดินไปหยิบขึ้นมาเปิดดู พบว่าเป็นเลขาของเขาที่ส่งมานั่นเอง
เลขาเดือนเพ็ญ : ถึงเวลาประชุมแล้วค่ะบอส
เลขาเดือนเพ็ญ : ทุกคนมาครบแล้วค่ะ เหลือบอสคนเดียว
อัศม์เดช : ให้ทุกคนเตรียมเอกสารไว้นำเสนอให้พร้อมเลย
เลขาเดือนเพ็ญ : ได้ค่ะ
อัศม์เดช : ผมกำลังไป
เลขาเดือนเพ็ญ : ค่ะ
พอเขาตอบกลับข้อความเลขาตัวเอง ก็รีบเดินออกจากห้องเพื่อไปประชุมทันที โดยไม่ลืมหยิบเอกสารงานที่อ่านค้างไว้ติดมือไปด้วย
หลายชั่วโมงต่อมา
เธอลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากที่เผลอหลับไป พร้อมกับมองสำรวจบริเวณรอบห้องที่คุ้นชินตาเพราะว่ามันเป็นห้องนอนของคุณใหญ่ที่เธอมาแทบนับครั้งไม่ได้เพราะมาบ่อยเกิน เธอลุกขึ้นขยับมานั่งปลายเตียงแล้วนอนใช้มือขยี้ตานิดหน่อยเพราะรู้สึกเคือง
แอดดด..
เสียงเปิดประตูเข้ามาตามด้วยคนเดินเข้ามานั่นก็คือคุณใหญ่ เขายืนมองเธอที่กำลังนั่งขยี้ตาอยู่ ก็รีบเดินมาจับมือเอาไว้
“อย่าขยี้ตาแบบนั้น มันจะเจ็บนะ”
“รินทร์เคืองตาค่ะ เหมือนมีอะไรเข้าตาก็ไม่รู้”
“ไหนลืมตา ผมจะดูให้” คุณใหญ่เดินเข้ามาใกล้ ๆ เธอ แล้วนั่งลงแทรกกลางระหว่างขาที่เธอนั่งห้อยขาลงจากเตียงนอนอยู่ “ขยี้นานแล้วใช่ไหม ตาแดงเถือกเลย”
“.....” เธอจึงพยักหน้าเพื่อสื่อว่าตัวเองได้ขยี้ตามาสักพักแล้ว
“สงสัยเป็นละอองฝุ่นที่เตียง เดี๋ยวผมจะให้คนเข้ามาทำความสะอาด”
“ค่ะ”
“วันนี้เราจะนอนที่นี่หรือกลับบ้าน”
“รินทร์แล้วแต่คุณใหญ่ค่ะ”
“ผมแล้วแต่คุณ”
“งั้นก็นอนที่นี่ก็ได้ค่ะ เพราะว่าพรุ่งนี้รินทร์ก็หยุดอีกหนึ่งวัน ตอนนี้มันก็สามทุ่มแล้วกว่าจะกลับถึงบ้านก็อีกนาน”
“แต่มันมีฝุ่นนะ”
“แค่นี้เองค่ะ อีกอย่างรินทร์ก็หายแล้ว”
“โอเค งั้นคุณก็เข้าไปอาบน้ำรอนะเดี๋ยวผมจะไปสั่งให้ไอ้ลุคซื้ออาหารเย็นเข้ามาทานที่นี่”
“ค่ะ”
พอคุณใหญ่เดินออกจากห้องไป เธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาในห้องน้ำจัดการอาบน้ำชำระร่างกายให้เรียบร้อย พอทำเสร็จทุกอย่างแล้วก็ไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่มาชุดเธออยู่มากมาย เธอมานอนที่นี่ค่อนข้างบ่อยเพราะหลังจากเลิกเรียน คุณใหญ่จะให้ลูกน้องไปรับเธอมาที่บริษัทแทบทุกวัน วันไหนที่เราขี้เกียจกลับบ้านเราจะนอนกันที่นี่ ที่นี่มีของทุกอย่างเสมือนบ้านหลังที่สอง พอแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเธอก็เดินออกมาจากห้องนอนพบเห็นเขากำลังเดินสวนเธอเข้ามาพอดี
“ไปทานข้าวก่อนเลยนะ ผมจัดใส่จานให้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวขอไปอาบน้ำก่อน”
“ค่ะ” เธอเดินมานั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวตามที่คุณใหญ่บอก แต่เธอไม่ยอมทานเพราะเธอจะรอทานพร้อมเขา จึงเลือกที่จะนั่งเล่นโทรศัพท์ของตัวเองรอ
เวลาต่อมา
“ผมบอกให้ลงมือทานก่อนไงทำไมไม่ทาน” คุณใหญ่เดินออกมาจากห้องนอนที่ตอนนี้เขาใส่ชุดกางเกงนอนขายาวส่วนท่อนบนเปลือยเปล่า เขาไม่ชอบใส่เสื้อนอนเพราะเขาเป็นคนขี้ร้อน แล้วเธอเห็นจนจะชินตาแล้วเลยไม่รู้สึกอะไร
“รินทร์อยากรอคุณใหญ่ค่ะ”
“งั้นก็รีบทานเถอะ ทานเสร็จไปดูหนังกัน”
“ค่ะ”
เราทั้งสองคนก็ลงมือทานอาหารตรงหน้าด้วยความเอร็ดอร่อย ในระหว่างที่ทานกันคุณใหญ่ก็คอยตักอาหารให้เธอตลอด เธอรู้สึกดีมากเพราะตั้งแต่ที่เธอมาอยู่กับเขาได้หกปีกว่า เขาก็ปฏิบัติกับเธอดีมาตลอด
หลังจากที่นั่งทานอาหารกันเสร็จแล้ว เราทั้งสองก็มานอนดูหนังกัน โดยจะบอกว่าดูทั้งสองก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้คุณใหญ่ไม่ได้ดูกับเธอ เพราะเขากำลังสนใจข้อมูลในแท็บเล็ตของตัวเองมากกว่า
“ไหนคุณใหญ่บอกว่าจะมาดูหนังด้วยกันไงคะ ทำไมมีแค่รินทร์ที่ดูคนเดียว” เธอขยับเข้าไปกอดเอวสอบคุณใหญ่ ในตอนที่เขากำลังนั่งพิงหัวเตียง พอเขาเห็นเธอทำแบบนั้นเพื่อเรียกร้องความสนใจจึงวางแท็บเล็ตในมือลง แล้วดันตัวเองลงนอนราบกับพื้นเตียงนอนนุ่มด้านข้างเธอ
“พอใจยัง”
“พอใจค่ะ” เธอขยับไปหนุนแขนของเขา พร้อมกับใช้มือกอดเขาอีกครั้ง
“จะนอนเลยไหม นี่ก็ดึกแล้วนะ”
“แต่รินทร์ยังดูหนังไม่จบเลยนะ”
“เดี๋ยวค่อยดูต่อวันหลังก็ได้ วันนี้มันดึกมากแล้วนะ”
“แต่มันใกล้จบแล้วนะคะ ให้รินทร์ดูต่อจนจบนะคะคุณใหญ่”
“โอเค อยากจะดูต่อก็ดูไป” คุณใหญ่ขยับมือมาลูบบริเวณผมของเธอเบา ๆ ซึ่งเธอรู้สึกชอบเอามาก ๆ แถมขยับเข้าไปกอดเขาพร้อมกับมองโทรศัพท์ที่ฉายหนังที่เธอชอบ
- ผู้เขียน
