ส่วนคนปากเสียถอนหายใจออกมาหนักๆ อยากด่าตัวเองที่ปากไวพูดอะไรแบบนั้นออกไป แต่ตอนนั้นมันควบคุมอารมณ์และปากตัวเองไม่ได้จริงๆ ยิ่งหวนคิดไปถึงสายตาผู้ชายคนนั้นที่มองลูกชุบก็ยิ่งหงุดหงิด
ร่างสูงจึงรีบเดินตามคนที่เดินหนีมาเงียบๆ ไม่เอ่ยอะไรออกไปอีก แต่เมื่อเห็นว่าลูกชุบกำลังจะเดินออกจากห้างสรรพสินค้าจึงรีบร้องเรียกไว้
"เดี๋ยว" คนถูกเรียกไม่สนใจฟัง เพราะยังปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติไม่ได้ ไม่พร้อมจะคุยอะไรกับคนไร้เหตุผล
ปรมะจึงรีบเดินมาขวางด้านหน้าไว้ มองคนหน้างอที่หันมองไปอีกทาง ก็นึกเอ็นดูขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ อยากจะประคองใบหน้าให้หันกลับมา แล้วบดจูบกลีบปากสวยหนักๆ
"ไหนบอกว่ามาหาอะไรกิน ฉันยังไม่เห็นลูกชุบได้อะไรกลับไปเลย"
"ไม่หิวแล้วค่ะ"
"เลิกหิวง่ายๆ ได้ขนาดนั้น หรือกลัวว่าไม่มีท้องเอาไว้ใส่ไส้กรอกของฉัน" เอ่ยออกมาหน้าตาย
แต่ลูกชุบสิหน้าซับระเรื่อ มองหน้าคนที่อมยิ้มกวนประสาท ก็ยิ่งรู้ส
