“ขอบคุณแม่มากนะคะ ที่เข้าใจพราว”
“ก็แม่มีลูกสาวแค่คนเดียวหนิ” หลังจากที่เสร็จธุระบ้านของพ่อแม่อคิน พราวฟ้าและคุณแม่ของเธอเดินทางมาบ้านของอคินทันที โดยมีแม่บ้านเดินทางมาด้วยเพื่อเก็บของใช้ส่วนตัวของพราวฟ้าออกจากบ้านอคินเท่านั้น
สายตาของผู้เป็นแม่มองแผ่นหลังเล็กของลูกสาว เธอรู้จักลูกสาวของตัวเองดี เมื่อไหร่ที่ลูกสาวเธอไม่ทน เมื่อนั้นพราวฟ้าจะใจแข็งเหมือนดั่งหิน
หลังจากที่พราวฟ้าเก็บของเสร็จเธอเดินออกจากบ้านหลังนั้น ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามองเธอแค่อยากลืมเรื่องระหว่างเธอกับอคินให้หมดและเริ่มต้นชีวิตใหม่กับลูกน้อยที่กำลังจะเกิดมา
สนามบินเนืองแน่นไปด้วยผู้คนที่กำลังเดินทางออกและเข้ามาภายในสนามบิน ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินกันให้ควั่ก พราวฟ้ายืนรอเวลาขึ้นเครื่องโดยมีแม่ของเธอเป็นคนมาส่งลูกสาวด้วยตัวเอง
“แม่คะ ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยนะ”
“พราวก็เที่ยวให้สนุก อย่าเครียดนะลูก”
“รับทราบค่ะ” รอยยิ้มสด
