“แม่โทรหาแม่ของพราวรึยังครับ” ท่าทางเร่งรีบบวกกับน้ำเสียงร้อนรน รีบวิ่งลงจากบันไดเหมือนเด็กหนุ่มที่กำลังอย่างได้อะไรบางอย่าง
“โทรแล้วแต่ไม่สามารถติดต่อได้ แม่ก็เลยโทรถามคุณหญิงพรพิศแม่ของหนูพราวไปปฏิบัติธรรมที่วัด” น้ำเสียงเหนื่อยใจเมื่อเห็นหน้าลูกชายของตัวเองที่กว่าจะรู้ตัว
“มากินข้าวคิน”
“ผมยังไม่หิวครับ” ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างคนไร้เรี่ยวแรง ตอนนี้เขามืดแปดด้านไปหมดไม่รู้ว่าต้องไปตามหาพราวฟ้าที่ไหน
“พ่อก็ไม่อยากจะซ้ำเติมหรอกนะ แต่ก็เคยเตือนหลายครั้งแล้ว” มือหนาตบเข้าที่หัวไหล่ของลูกชายเป็นเชิงปลอบประโลมทางอ้อม อคินตอนนี้ช่างดูน่าสงสารแต่เขาก็ควรให้เกียรติครอบครัวของพราวฟ้าและเพื่อนรักที่เสียไปแล้ว
“ตั้งสติทบทวน หาวิธีแก้ไข ถ้าแก่ยังมัวแต่คลั่งแบบนี้ แกได้เสียเมียไปจริง ๆ แน่” แววตาเรียบเฉยของอคินแฝงไปด้วยความเสียใจไม่น้อย ใบหน้าหล่อก้มมองมือของตัวเองดั่งคนกำลังใช้ความคิด
“
