“พี่ทำอะไรของพี่นี่” พลอยฟ้าตาโต ที่โดนเขาปาโคลนใส่ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีเพราะโกรธเขาเป็นอันมาก เดินเข้าบ้านไปเลย
“เดี๋ยวสิ เดี๋ยว” ปราบวิ่งตามแต่ล้มลงในโคลนไม่เป็นท่า เขามองสภาพตัวเองแล้วถอนใจพรืดใหญ่
เขาจับปลาช่อนไม่ได้สักตัว แถมอาหารมื้อนั้นยังไม่ถูกชวนร่วมโต๊ะอีก พลอยฟ้าปิดประตูใส่หน้าและไล่เขากลับบ้าน ขนาดจะขออาบน้ำยังไม่ให้อาบ
ปราบมองสภาพตัวเองแล้วทำหน้าไม่ถูก เขาตัวเลอะขนาดนี้จะให้ขึ้นไปนั่งบนรถและขับกลับบ้าน รถคงสกปรกน่าดู เลยต้องทิ้งรถเอาไว้ แล้วให้คนขับรถมารับ โดยให้นำรถกระบะมารับพาไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่
ปราบกลับมาอีกครั้ง เขายืนมองประตูรั้วที่ล็อกอย่างแน่นหนาแล้วตะโกนเรียก ไม่มีแม้แต่เงาของใครเลยสักคนที่จะออกมาเปิดประตูรั้วให้เขา
“น้องพลอย ถ้าน้องพลอยไม่เปิดประตูให้พี่เข้าไป พี่จะยืนอยู่ตรงนี้” เขาไม่กล้าปีนรั้วเข้าไปอีก กลัวคุณยายจะตำหนิเอา และพลอยฟ้าก็บอกว่าหากเขาทำแบบนั้น
