“โอ้ววว... ผมจะไม่ไหวแล้ว...”
เมธวินจำไม่ได้ว่าหลังจากสิ้นเสียงครางนั้นของตัวเองแล้ว เขาเคลื่อนไหวต่อเนื่องอีกครั้ง ก่อนจะหลั่งรินออกมา
เขามารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่ทั้งตัวเองและรินรดาต่างหากันถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดแล้วนั่นเอง
อา...
ทำไมรู้สึกวิเศษแบบนี้นะ...
เมธวินก้มลงมองหญิงสาวใต้ร่าง สภาพของหล่อนในตอนนี้ช่างน่ามองและน่าปรารถนาเหลือเกิน
หัวใจของเขาเหมือนมันมีปีกของอะไรบางอย่างกำลังกระพืออยู่ในนั้น
ผู้หญิงคนนี้สินะที่หัวใจของเขาโหยหา...
เขายิ้มให้กับหล่อน จูบปากอิ่มที่กำลังบวมช้ำแผ่วเบา และกระซิบ
“ขออีกครั้งนะเด็กดี...”
“แต่... เราต้องไปประชุมไม่ใช่เหรอคะ”
“คนของผมจัดการได้”
“แต่... อ๊า... อา... ซี๊ดดด อย่า... อย่าขยับวนๆ แบบนั้นสินะ... อ๊า...” หล่อนร้องไม่เป็นภาษาคนเลยทีเดียว เมื่อคนตัวโตขยับท่อนชายส่ายเป็นวงกลมและงัดขึ้นระรัว
“โอ้ววว... ทำไมล่ะ... คุณไม่ชอบเหรอ... อืมมม โอ้ววว
