“ทุกเช้าที่ผมตื่นนอน ผมมักจะคิดถึงแต่เรื่องงาน คิดว่าวันนี้มีประชุมอะไร มีงานอะไรคั่งค้างบ้าง แต่มันกลับกลายเป็นคุณทั้งหมด ใบหน้าของคุณ ผิวขาวๆ ของคุณ รสชาติของคุณ และความรู้สึกยามที่ผมได้อยู่ในตัวของคุณ มันเต้นอยู่ในหัวของผม จนผมไม่เป็นอันทำงานทำการอะไรเลย ผมเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนั้นที่สุด ผมก็เลยเย็นชาใส่คุณ แต่ผมก็ทำได้ไม่ตลอดรอดฝั่ง เพราะความน่ารักสดใสของคุณทำให้ผมละลายทุกครั้งที่อยู่ใกล้”
“ฉัน... จะไปให้ไกลจากคุณค่ะ และสัญญาว่าจะไม่ไปให้คุณเห็นหน้าอีก...”
“ผมไม่ได้ต้องการแบบนั้นแล้ว”
“แต่มันควรจะเป็นแบบนั้นล่ะค่ะ เพราะฉันควรจะทำสิ่งที่ถูกต้องเสียที” น้ำตาเม็ดโตๆ ไหลรินออกมาอาบแก้ม แต่นิ้วแกร่งก็ยื่นมาเช็ดให้อย่างอ่อนโยน
“ตอนนี้... ผมรู้ตัวแล้วล่ะว่าผมไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตในแบบเดิมๆ ของตัวเองได้อีกแล้ว และนั่นก็เพราะคุณ”
“ฉันขอโทษค่ะ ฉันผิด... ฉันผิดเองที่ตามตื้อคุณ และก็ทำให้ค
