“รู้แล้วน่า” เธอเดินเกาะหลังเขาไปราวกับเป็นโจรขโมยสองคนที่กำลังมาโจรกรรมของมีค่าในสุสาน หัวใจของเธอเต้นรัวขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อใกล้จะถึงจุดหมายปลายทาง ความตื่นตระหนกและหวาดหวั่นในสถานการณ์ทำให้เธอหน้าซีดตัวสั่น เหงื่อออกเต็มมือ
“กลัวเหรอบัว”
“เปล่าซะหน่อย เดินไปเถอะน่า” พูดพร้อมกับตีหลังเขาไปทีอย่างลืมตัว
“โอ๊ย!”
“ชู่” เธอยกมือขึ้นปิดปากเขาไว้ “ร้องซะดังเลย”
เขามองเธอยิ้ม ๆ เพราะเวลานี้ใบหน้าอยู่ห่างกันเพียงนิดเดียวเท่านั้น แถมฝ่ามือเธอยังแนบอยู่บนปากเขาอีกด้วย
สายตาหวานฉ่ำของเขาทำให้เธอได้สติ ละฝ่ามือกลับอย่างเร็วแล้วทำหน้าเข้ม
“จะไปต่อมั้ย”
“ไปสิ” เขาว่าพลางคว้ามือเธอไว้แล้วพาเธอย่องลัดเลาะไปตามแนวตามแถวของป้ายหลุมศพที่ตั้งเรียงรายและหนาแน่น กระทั่งใกล้ถึงป้ายหลุมศพของตุลธร เขากดร่างเธอให้ย่อตัวลงแล้วพากันคลานไปนั่งหลบอยู่ด้านหลังป้ายหลุมศพหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างจากป้ายหลุมศพของตุลธร
