“ทีพวกคุณยังไม่มีเลย แล้วทำไมฉันต้องมีด้วย”
ราเมศหน้าเสีย “คิดว่าผมสะใจมากเหรอที่เห็นเพื่อนคุณเจ็บปางตาย ผมก็ไม่ได้สบายใจหรอกนะ”
“งั้นเหรอ ฉันควรจะเชื่อหรอกนะ ถามหน่อย ไปเยี่ยมเพื่อนฉันมากี่ครั้งแล้ว โดยเฉพาะเพื่อนของคุณที่ชื่ออิศราน่ะ หรือว่าตายไปแล้ว เลยมาเยี่ยมกันไม่ได้”
“เมฆมันก็ป่วย มันก็หนักเหมือนกัน และที่มันเป็นแบบนี้เพราะมันเสียใจเรื่องเพื่อนคุณนั่นล่ะ”
“อ๋อ เสียใจเลยไปยืนกอดปลอบใจยัยฆาตกรนั่น เพราะกลัวยัยฆาตกรจะเป็นอะไรไปงั้นเหรอ ทั้ง ๆ ที่เพื่อนฉันนอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้าเนี่ยนะ”
ราเมศขมวดคิ้วมุ่น “พูดอะไรของคุณ ไปเอามาจากไหนว่าเมฆมันทำอย่างนั้น”
“อ้าว ใคร ๆ เขาก็รู้กันย่ะ หรือว่านายไม่รู้ คนใจดำอำมหิต ไม่มีความเป็นคน”
“นี่คุณ เลิกด่าเพื่อนผมได้แล้ว มันไม่ได้ทำอย่างที่คุณกล่าวหาซะหน่อย มันนั่งกอดเพื่อนคุณจนเลือดเปื้อนไปทั้งตัว มันนอนจับมือเพื่อนคุณไว้แน่นจนเจ้าหน้
