บัวบูชาฝืนยิ้มอย่างยากเย็น “ใช่ ทุกอย่างมันจบแล้ว พวกแกสองคนไม่ต้องห่วงนะ ต่อไปนี้ ฉันจะไม่ใช่บัวคนเดิมแล้ว ฉันจะเข้มแข็งและไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาอีกแล้ว ขอบใจแกสองคนมากที่อยู่เคียงข้างฉันมาตลอด”
เพื่อนสนิทสองคนที่เธอไว้ใจที่สุด...คนที่เธอไม่คาดคิดว่าจะทำร้ายเธอได้...
“พวกแกกลับกันได้แล้ว ฉันจะนอน” คนไข้ออกปากไล่เสียเอง คนมาเฝ้าไข้ถึงกับงอนตาหลับตาเหลือก
“ก็ได้ งั้นพวกเรากลับเถอะตา”
“แกกลับไปก่อนเลยกุล พอดีญาติฉันเพิ่งคลอดลูกน่ะ เดี๋ยวฉันจะแวะไปเยี่ยมซะหน่อย คงอยู่ต่อสักชั่วโมงหรือมากกว่านั้น”
“โอเค งั้นฉันกลับก่อนนะบัว ไว้จะมาเยี่ยมใหม่นะ”
“ขอบใจนะกุล”
กอบกุลบอกลาเสร็จก็ออกจากห้องไป ปล่อยลลิตาไว้กับคนไข้เสียเลย คนปากไม่ดีอย่างลลิตาคงทำให้บัวบูชาเหนื่อยหัวใจได้อีกเยอะ
“บัว....” ลลิตากระซิบกระซาบราวกับว่าในห้องมีกันหลายคน เธอกลัวใครจะรู้ทั้งที่อยู่กันแค่สองคนเท่านั้น “แกอย่าคิดมากน
