บัวบูชาแสดงความเข้มแข็งให้เพื่อนทั้งสองเห็น ด้วยการยิ้มแย้มและพูดคุยอย่างสดใส ซึ่งนั่นเองทำให้เพื่อนรักทั้งสองคนของเธอไม่กล้าถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะเกิดอุบัติเหตุกับเธอ เพราะไม่อยากไปสะกิดต่อมเจ็บของเพื่อน
“แกแข็งแรงก็ดีแล้วนะบัว” กอบกุลจับมือเพื่อนเอาไว้ ยิ้มอบอุ่นเหมือนเคย ขณะลลิตานั่งหงุดหงิดอยู่ที่โซฟา สีหน้าบ่งบอกว่าเธอไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่
“แต่ถึงจะแข็งแรงแล้ว รอดตายมาแล้ว แต่เรื่องมันก็ไม่จบง่าย ๆ แบบนี้หรอกนะแก” ลลิตาออกความเห็นอย่างรำคาญใจกึ่งโมโหตามนิสัยคนไม่ยอมใคร “แกไม่ต้องเป็นคนดีเกินไปหรอกนะบัว ใครทำอะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบสิ”
“นี่ยัยตา!” กอบกุลตาเขียวใส่เพื่อน น้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ “เอาไว้ให้บัวออกจากโรงพยาบาลก่อนได้มั้ย จะพูดเรื่องนี้มันก็ไม่สายไปหรอก บัวยังเจ็บอยู่”
บัวบูชาหน้าเรียบนิ่งเหมือนคนไม่ทุกข์ร้อน ทั้งที่ภายในนั้นทุกข์แสนทุกข์ โดยเฉพาะหัวใจที่ระทมจน
