“พอบัวตื่น บัวคงไม่ยอมให้เมฆเข้าใกล้แบบนี้ใช่มั้ย บัวคงไม่ยอมให้เมฆแตะต้องตัวบัว นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เมฆจะได้อยู่ใกล้บัวที่สุด” เขาไม่ลังเลที่จะก้มลงจุมพิตบนหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน ซึมซับความรู้สึกอบอุ่นรัญจวนใจแล้วฝากฝังมันไว้ใต้ก้นบึ้งหัวใจ “เมฆขอโทษนะบัว เมฆควรจะจำเรื่องของเราได้เร็วกว่านี้”
เขานั่งมองเธอราวกับต้องการจดจำทุกอณูบนใบหน้านี้ไว้ มองอย่างลึกซึ้งเอ็นดู มองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยรักและปรารถนาดี
อิศรานั่งเฝ้าบัวบูชาเกือบทั้งคืน กระทั่งเกือบฟ้าสาง เขากลับไปที่ห้องพักฟื้นของตัวเอง หยิบดอกกุหลาบแดงออกจากช่อมาหนึ่งดอก แล้วนำมันกลับไปที่ห้องพักฟื้นของเธอ เขาวางกุหลาบดอกนั้นเอาไว้ข้างหมอน กลิ่นหอมอ่อนจางคงทำให้เธอผ่อนคลาย และมีความสุข
“แทนคำขอโทษ...จากหัวใจ”
อิศราแทบไม่อยากจะจากมาเลย เขายังอยากใช้เวลากับเธออยู่ แต่กลิ่นของดอกกุหลาบคงกระตุ้นความรู้สึกของเธอ จึงทำให้เธอเ
