ขอโทษนะ...คำเดียวที่ดังก้องอยู่ในหัวสมองอันโง่เขลาซ้ำแล้วซ้ำเล่า คำเดียวที่ดังลั่นอยู่ในหัวใจบอบช้ำและเจ็บปวด เสียงร้องไห้แสนรวดร้าวราวกับจะขาดใจตายลงตรงนั้นของหญิงสาวที่เพิ่งจะสูญเสียเลือดเนื้อในอกไป กรีดเฉือนเลือดเนื้อและจิตวิญญาณของเขาจนพังยับเยิน แรงสะอื้นราวกับเป็นคำสวดที่สาปให้เขาต้องตรมทุกข์ไปตลอดชีวิต ทำให้เขารู้สึกเหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง...
“ขอโทษ....” ริมฝีปากสั่นพร่าคร่ำครวญแผ่วเบาราวกับหมดเรี่ยวขาดแรง ลมหายใจขาดห้วงจากแรงสะอึกสะอื้นทำให้เขาทรมานเจียนจะขาดใจ น้ำตาแสนเศร้ากลั่นจากความทุกข์อันน่าเวทนาไหลหลั่งไม่ขาดสาย วินาทีนี้ เขาอยากจะลุกหนีจากความอ่อนแอแล้วเดินไปหาเธออย่างจำนน คุกเข่าลงต่อหน้าเธอแล้วเอ่ยมันออกไปสักพันครั้งหรือหมื่นครั้ง แต่เขาคงทำแบบนั้นไม่ได้ หากเธอได้เห็นหน้าเขาในเวลานี้ เธอคงจะเจ็บปวดและทุกข์หนักยิ่งกว่าเดิม
“บัว....ลูก...อ่า...อือ...” เวลานี้ วินาท
