“ไม่เอาน่า อย่าทะเลาะกันเลย พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ”
อิศราชี้หน้าธนินทร์ “ไปเลยนะ ไปเอาหลักฐานที่นายเก็บไว้มาเลย ถ้าไม่เอามา เราจบกันแน่”
วราลีหน้าตื่น หันไปเอาเรื่องธนินทร์อย่างลืมตัว “ธาม! นี่นายยังเก็บเอาไว้เหรอ...นาย! เอ่อ...” เมื่อคิดได้ว่าเผลอสารภาพไปเสียแล้ว วราลีถึงกับก้มหน้าร้องไห้ เพื่อเรียกคะแนนสงสารจากสองหนุ่ม “ทำไมทุกคนถึงทำกับฉันแบบนี้ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้ตั้งใจ...ฮือ”
ธนินทร์ตื่นตระหนกเมื่อเห็นวราลีร้องไห้ เขาเป็นโรคแพ้น้ำตาวราลีมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“โธ่ลี ไม่จริงนะไม่จริง เราลบไปแล้ว ลบไปแล้วจริงๆ มันไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ”
วราลีเงยหน้าขวับ แล้วจ้องธนินทร์ด้วยตาขวางข้น “ยังจะพูดโง่ ๆ อีกนะ หุบปากแล้วหายไปจากตรงนี้ได้มั้ย จะไปไหนก็ไปเลย ไปสิ!!”
เมื่อโดนไล่ขนาดนั้น ธนินทร์เสียใจจนพูดไม่ออก เขาหันหลังก้าวออกจากห้องไปอย่างหัวเสีย
วราลีปาดเช็ดน้ำตาที่กลั่นออกมาจากค
