อิศราใบหน้าตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด ขณะหันไปมองตุลธรที่ยืนห่างออกไปไม่กี่ก้าว
ตุลธรยืนอึ้งปนช็อคเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น ในมือขวากำดอกกุหลาบไว้แน่น ส่วนอีกมือกำจดหมายที่เขาเขียนถึงผู้หญิงที่เขาหลงรักมาสามปีเต็มเอาไว้ ซึ่งเป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่อยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนรักของเขาในตอนนี้
“ไอ้เมฆ...” ตุลธรมองอิศราด้วยสายตาที่แสนจะผิดหวังและเสียใจ ก่อนจะหันมองบัวบูชาที่ยืนมองเขาด้วยสายตาที่งุนงงสงสัย แต่ไร้ความหมาย “ทำไมมึงทำอย่างนี้!! ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้!!”
“ไอ้ต้น...เดี๋ยวสิ! ฟังกูก่อน!!”
ตุลธรโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ไม่คิดจะฟังเพื่อนทรยศอีกแล้ว เขาเดินห่างออกไปอย่างหัวเสีย
“บัว...กลับห้องเรียนไปก่อนนะ” เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน สายตาร้อนรน “ไม่ต้องคิดอะไร มันไม่มีอะไร เชื่อเมฆก็พอ โอเคนะ”
“เอ่อ...โอเค...แต่มีอะไรกันหรือเมฆ”
“ไม่มีอะไร เดี๋ยวเมฆเคลียร์เองนะ”
“อือ...”
