“อ่า...” กลิ่นยาที่ตลบอบอวลไปทั้งห้อง เสียงลมหายใจที่ดังราวกับเสียงกระซิบ และเสียงเต้นของหัวใจในหน้าอกข้างซ้ายนั่นเอง ที่บ่งบอกว่าเธอไม่อาจเลี่ยงชะตากรรมของตนเองได้ เธอต้องกลับมาสู้กับชีวิตอีกครั้ง แม้มันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ หากแต่เต็มไปด้วยขวากหนาม แต่มันก็คือชีวิตของเธอ
“อือ....” บัวบูชานอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ ปล่อยให้หมอและพยาบาลทำหน้าที่ของพวกเขา เพราะร่างกายของเธอยังต้องอยู่ในความดูแลของคุณหมอไปอีกสักระยะ
“ลูก...ลูก....ลูกล่ะคะหมอ”
“คนไข้ต้องพักผ่อนก่อนนะครับ ตอนนี้ยังไม่ต้องห่วงหรือกังวลอะไรทั้งนั้น ต้องฟื้นฟูร่างกายของเราให้แข็งแรงก่อน ตะกี้หมอให้พยาบาลโทรไปบอกคุณพ่อคุณแม่ให้แล้ว เดี๋ยวพวกท่านก็มา...”
เสียงของคุณหมอกล่อมเกลาเธอให้หลับใหลราวกับเป็นยานอนหลับ ทั้งที่ในใจนั้นต่อต้านไม่หยุด แต่เธอก็ฝืนอาการง่วงงุนไม่ไหว อาจเป็นเพราะฤทธิ์ของยา หรือไม่ก็เพราะความอ่อนแอของร่างก
