และแล้วตุลธรก็พาเขาย้อนกลับไปเมื่อเก้าปีก่อนอีกครั้ง โดยไม่ต้องร้องขอ...
“ไอ้ต้น!” อิศรายืนนิ่งเหมือนคนไร้ชีวิตเพราะช็อคกับภาพที่เห็นตรงหน้า ร่างของเพื่อนรักที่นอนอาบเลือดอยู่บนพื้นดินแดงฉาน ท่ามกลางนักเรียนนับร้อยที่ยืนล้อมดูด้วยความอึ้งช็อคและหวาดเสียวสยดสยอง
อิศราค่อย ๆ ก้าวเข้าไปหาร่างแน่นิ่งของเพื่อนรักด้วยหัวใจที่แตกสลาย เขาทรุดร่างลงนั่งเคียงข้าง ช้อนประคองศีรษะของเพื่อนไว้ในตัก ห้วงลมหายใจสุดท้ายของเพื่อนอยู่ในกำมือเขาแล้ว
“เมฆ....”
ตุลธรพร่ำเรียกชื่อเขาอย่างอ่อนแรง พยายามเปิดเปลือกตามองเขาเพื่อร้องขอคำสัญญา อิศราจึงก้มลงหาเพื่อนรัก เพื่อฟังเสียงกระซิบครั้งสุดท้าย...
“ไม่....ไม่....ไม่นะ....” ประโยคนั้นทำให้เขาร้องลั่นออกมาด้วยความเสียใจ ซึ่งเป็นวินาทีเดียวกับที่ลมหายใจของคนที่อยู่ในอ้อมกอดถูกพรากจาก ลมหายใจของคนที่มีหัวใจรักอย่างสุดซึ้ง
“ไอ้ต้น!! ไม่จริงใช่มั้ย!” ราเ
