“หลายปีแล้วสินะ...” กับรักแรกของเธอที่เคยเกิดขึ้นเมื่อตอนสมัยเรียนมัธยม ความรักที่เธอจะเก็บลงกล่องแล้วปิดมันไว้เหมือนเดิม เพื่อให้เวลาหวานอยู่ในกล่องความทรงจำไม่จางหายไป เหมือนกลิ่นของดอกกุหลาบแรกในชีวิต จากผู้ชายคนนั้น...
“และสักวัน...ฉันจะสามารถถอดแหวนวงนี้ออกได้ ฉันเชื่อว่าวันนั้นจะมาถึงในเร็ววันนี้”
แหวนหมั้นบนนิ้วนางข้างซ้ายซึ่งเปรียบเสมือนสัญลักษณ์ของความโง่เงาของเธอ แหวนที่ไม่ยอมหลุดออกไปไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน
“ไปเถอะ...” วันนี้เธอบอกตัวเองว่าจงเข้มแข็งเพื่อคนที่รักเธอทั้งสองคน จงเข้มแข็งเพื่อลูกน้อยในท้อง จงกล้ายืนหยัดกับการเริ่มใหม่ ห้ามอ่อนแอต่อหน้าใคร ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นเพื่อนที่รักเธอ หรือศัตรูที่อยากให้เธอตาย เธอจะต้องเข้มแข็งและยิ้มสู้กับอุปสรรคทุกอย่าง ให้สมกับเป็นลูกสาวของแม้ค้าที่เจ๋งที่สุดในตลาด
เธออุ้มกล่องใหญ่ออกจากห้องนอน เดินผ่านส่วนครัวและห้องโถงของบ้านออ
