ขณะบัวบูชาเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของเขา เธอกวาดสายตามองไปทั่วทุกซอกทุกมุม ด้วยสายตาเศร้าแต่ซ่อนไว้ซึ่งความกล้าแกร่ง
เธอเดินไปยังหน้าโต๊ะกระจกเครื่องแป้ง มองตัวเองในกระจกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือซ้ายขึ้นมอง จับจ้องที่แหวนหมั้นเรียบหรูบนนิ้วนางข้างซ้าย
“มันเป็นของปลอม” ถึงแม้มันจะเป็นเพชรแท้ แต่ความหมายของมันก็ปลอมอยู่ดี เธอตัดสินใจถอดแหวนวงนั้นออกจากนิ้ว ทว่า พยายามจะดึงเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมหลุดออกมา ราวกับมันได้สลักตัวอยู่บนนิ้วนางของเธอไปแล้ว
“ทำไมถอดไม่ออกเนี่ย!”
เธอพยายามอีกหลายครั้ง แต่ไม่เป็นผล จนเธออ่อนอกอ่อนใจให้กับความโชคร้ายของตัวเอง เธอเพียงแค่อยากคืนมันให้แก่เขาเท่านั้น แต่กลับไม่มีสิทธิ์
“หลักฐานของความโง่สินะ มันคงอยากจะอยู่กับเรา เพื่อคอยย้ำเตือนให้เรารู้ว่าเราเคยโง่แค่ไหน”
เมื่อเธอไม่สามารถถอดแหวนหมั้นออกจากนิ้วนางข้างซ้ายได้ เธอจึงหันไปมองประตูบานเล็กที่เชื่อมกับห้อ
