อำเภอ...
"เซ็นสิตาติณจะได้พาแม่กลับ" เสียงของผู้เป็นแม่ท้วงดังขึ้น เมื่อติณภพยังคงอึกอักไม่ยอมเซ็นชื่อของตัวเองลงไปบนใบหย่า แต่มีนเซ็นลงไปเรียบร้อยแล้ว
"ผมบอกแล้วไงครับแม่ว่าไม่ต้องมา มันวุ่นวายครับ แค่นี้ปัญหาของผมก็ยังไม่มากพออีกหรอครับแม่"
"นี่แกว่าฉันเป็นตัวปัญหาเหรอ"
"...." ติณภพถอนหายใจก่อนจะหันกลับไปเซ็นชื่อของตนเองลงบนกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้า
"คุณสองคนได้หย่าขาดกันเรียบร้อยแล้วนะครับ ส่วนสินสมรสที่คุณติณภพได้บอกเอาไว้ก็ยกให้คุณมาหยาเป็นผู้ครอบครองได้เลยครับ"
"สินสมรส อะไรกันตาติณจะยกให้มันทำไม?"
"แม่ครับ ไปรอที่รถนะครับ"
"บอกฉันมาสิตาติณ สินสมรสอะไร แล้วให้อะไรแม่นี่ไปบ้าง"
"ก็สินสมรสที่มีนจะต้องได้ไงครับแม่ ผมเป็นผู้ชายนะครับ แล้วที่หย่ากันก็เป็นเพราะผมที่ผิด มีนเธอไม่ได้ผิดอะไรเลย"
"จะไปให้ทำไมกัน ที่ผ่านมายังสูบเลือดสูบเนื้อไม่พออีกเหรอ ถึงอยากจะได้อีก"
"แม่ครับ ไปรอที
