เช้าวันต่อมา
หญิงสาวกระพริบตาเบาๆ ก่อนที่เปลือกตาหนักอึ้งจะค่อยๆ เปิดขึ้นมองไปรอบๆ ตัว เธอนอนอยู่บนเตียงของติณภพและเขาก็กำลังนอนหลับสนิทอยู่ข้าง และการได้เห็นหน้าเขาตอนเช้าๆ แบบนี้เหมือนกำลังตอกย้ำว่าเรื่องเมื่อคืนนั้นเป็นความจริงไม่ใช่ฝันไป
"ปอร์เช่!" เธอลุกพรวดขึ้นด้วยความตกใจเมื่อมองไม่เห็นลูกชายที่น่าจะนอนอยู่ตรงกลาง
"ปอร์เช่นอนอยู่ฝั่งนี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย นอนต่อเถอะอากาศหนาวมาก"
"ไม่ต้องมาเนียนเลยนะคุณติณ ปล่อยฉันค่ะ"
"จะรีบไปไหน งานก็ไม่ได้ทำ ยังเช้าอยู่เลยนะมีน นอนต่อเถอะอากาศมันเย็นผมอยากกอดคุณ มันอุ่นดี"
"....." มีนถูกติณภพกอดเอาไว้แน่นแบบดิ้นหนีไม่ได้ แต่ก็รู้สึกอบอุ่นดีจนไม่อยากออกไปจากอ้อมกอดนี้เลย
อากาศหนาวๆ แบบนี้ ได้อยู่ในอ้อมกอดของคนที่ตัวเองรัก มันมีความสุขและเธอก็อยากจะหยุดเวลาเอาไว้แค่นี้จริงๆ
"วันนี้มีแพลนจะไปไหนกัน"
"ให้ตายสิ กี่โมงแล้วเ
