สองวันถัดมา
“แม่ครับ ปอร์เช่จะได้เจอกับคุณลุงอีกไหม”
“คงได้เจออยู่ครับ” ฉันตอบลูกชายไป เราก็คงได้เจอกันอยู่แล้วแหละในเมื่อเขารู้แล้วว่าปอร์เช่คือลูกของเขาจริงๆ แบบนี้
“ปอร์เช่อยากเจอคุณลุงอีกจัง”
“ก็เพิ่งแยกจากกันเมื่อกี้ไงครับ เดี๋ยวก็ได้เจออีกแน่นอน”
“…..” ปอร์เช่นั่งหน้าบูด หลังจากที่เพิ่งจะแยกกันกับคุณติณภพไป ฉันกับเขาก็มารถคนละคันกันก็เลยต้องแยกกันกลับและหมดเวลาเที่ยวแล้วด้วย แต่ฉันก็ไม่ได้โกหกเรื่องที่คุณติณภพจะต้องมาเจอกับฉันกับปอร์เช่อีก
“ปอร์เช่ครับ ปอร์เช่เคยถามใช่ไหมว่าพ่อของปอร์เช่เป็นใครแล้วอยู่ที่ไหน” ฉันถามลูกชายขึ้น เพราะฉันคิดว่าถึงตอนนี้แกก็ยังอยากรู้เรื่องนี้อยู่ แต่แกเลือกที่จะไม่ถามเฉยๆ
“แม่หยาจะบอกเหรอครับ”
“ครับ แม่จะบอก”
“แต่ถ้าปอร์เช่บอกแม่หยาว่า ปอร์เช่ไม่อยากได้พ่อแล้วล่ะครับ ปอร์เช่ชอบคุณลุงมากกว่า คุณลุงใจดีคุณลุงรักปอร์เช่”
“ฟังแม่ก่อนสิครับ”
“ครับแ
