วันถัดมา
ก๊อกๆๆ
“เข้ามาได้เลย”
“มีนคุณติณเขามาหาเธอน่ะ ให้เขาเข้าไปเลยไหม”
“เขาได้บอกหรือเปล่าว่ามาทำไม”
“ไม่อะ บอกแค่ว่ามีธุระจะคุยกับเธอ”
“อืมๆ ให้เข้ามาเถอะ งานฉันใกล้เสร็จแล้ว”
“โอเค”
เพราะติณภพรออยู่ที่ด้านล่าง เขาไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นเพราะคำสั่งของมีนที่สั่งไว้กับพนักงานก่อนหน้านั้น ซึ่งคำสั่งก็ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลง
แกร๊ก…
“ทำอะไรอยู่มีน”
“มาบริษัทฉันคงมานอนมั้งคะ”
“เดี๋ยวนี้ขี้เล่นขึ้นเยอะเลยนะครับ”
“คุณมีอะไรคะ นึกว่าคุณจะไปทำงานซะอีก แวะมาหาฉันบ่อยๆ แบบนี้ระวังเลขาจะบ่นเอานะคะ”
“เขาไม่กล้าหรอกครับ เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าผมเป็นยังไง”
“บ่นไปก็เท่านั้นสินะคะ”
“ครับ”
“ตกลงคุณมีอะไรคะ?”
“เรื่องที่ผมเคยพูดกับมีน ผมอยากรู้ว่ามีนจะติดหรือเปล่า”
“เรื่องของแม่คุณเหรอคะ?”
“ครับ”
“คุณจะให้ฉันทำยังไง คุณก็รู้ว่าแม่ของคุณเป็นยังไง ฉันแค่ไม่อยากให้ลูกต้องเจอแบบฉัน แกยังเด็ก
