ฉันยังไม่กลับเพราะคุณติณภพยังอยากให้ลูกอยู่เล่นต่อ ซึ่งปอร์เช่เองก็ยังไม่อยากกลับเหมือนกัน คงสนุกที่มีเพื่อนเล่นเยอะถึงจะไม่ใช่เพื่อนรุ่นเดียวกันแต่ก็มีแต่คนตามใจกันทั้งนั้น
นานแล้วที่ฉันไม่ได้เห็นบ้านหลังนี้อีกเลย อะไรๆ ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากขนาดนั้นหรอก ทุกๆ อย่างแทบจะอยู่เหมือนเดิมเลยด้วยซ้ำ นั่นคงเป็นเพราะแม่ของคุณติณภพเป็นแบบนั้นเลยไม่มีคนเปลี่ยนแปลงอะไร
“นั่นจะเอาไปไหนเหรอคะ?” ฉันถามพยาบาลที่กำลังยกถาดอาหารเดินออกมาจากห้องครัว
“อ๋อ จะเอาไปให้คุณหญิงค่ะ พอดีได้เวลากินข้าวแล้ว คุณหญิงมียาต้องกินด้วยน่ะค่ะ”
“ฉันขอเอาเข้าไปให้เองได้หรือเปล่าคะ”
“เอ่อ มันจะดีเหรอคะ คุณติณบอกเอาไว้ว่า…”
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้จะทำอะไรหรอก”
“ก็ได้ค่ะ ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปเตรียมยามาให้นะคะ”
“ขอบคุณนะคะ”
ฉันยกถาดอาหารแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของแม่คุณติณภพ เพราะฉันอยากจะรู้ว่าทำไมถึงไม่ยอมคุยกับฉันเลย
