เวลาผ่านไปจนกระทั่งจนหลายเดือนต่อมา
ความสัมพันธ์ระหว่างสองครอบครัวก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ติณภพและมีนจะยังไมไ่ด้ตกลงที่จะกลับมาคืนดีกัน แต่การกระทำของทั้งสองก็ทำให้ใครหลายๆ คนคิดไปแล้วว่าทั้งสองคนนั้นกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งแล้ว และการที่มีปอร์เช่เป็นเหมือนโซ่คล้องที่ทำให้ทั้งสองที่เหมือนจะเป็นเส้นขนานได้กลับมาบรรจบกันอีกครั้ง
“คุณเป็นอะไรคะ ยิ้มให้ฉันทำไม?” มีนหันไปมองอย่างงงๆ เพราะติณภพเอาแต่มองแล้วยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรออกมา นั่นจึงทำให้มีนงงกับการกระทำของติณภพมาก
“ผมก็แค่มีความสุขน่ะครับ”
“ความสุขของคุณคือได้ยืนมองหน้าฉันแบบนี้งั้นหรอคะ?”
“ครับ แค่ได้เห็นหน้ามีนผมก็มีความสุขแล้ว”
“หยุดมองหน้าฉันแล้วถือของว่างเข้าไปได้แล้วค่ะ แม่คุณคงหิวแย่แล้ว”
“ครับ มีนรีบตามมานะ”
ติณภพถือของว่างที่มีนได้เตรียมเอาไว้ให้กับแม่ของเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่น ซึ่งมีแม่ของเขาและปอร์เช่กำลังนั่งเล่นด้วย
